Moi drodzy! W ubiegłym tygodniu mój świat przewrócił się do góry nogami. Dziś już wiem, że warto było podjąć wysiłek...

Na naszego Kota Dymka czekaliśmy pół roku. Czekaliśmy aż się urodzi, czekaliśmy aż odchowa go kocia mama...wyczekaliśmy. Miał być rekompensatą dla mojego 10/cio letniego Syna Bruna za rozłąkę z Polską, rodziną i przyjaciółmi - związaną z naszą przeprowadzką do Berlina. Dymek od pierwszego spojrzenia skradł nasze serca i swoją nietuzinkową nawet wśród kotów osobowością zachwycał nas z każdym kolejnym dniem...Nierozłączny z Brunem, jak brat, przywiązany, zwariowany, mruczący, nieustannie konwersujący, wyczekujący powrotu ze szkoły swojego ukochanego przyjaciela. Nasz promyk na każdy dzień!

Niestety pewnego dnia zgasł i nie miał siły się rozpromienić. Dwa miesiące szukania przyczyny zakończyły się diagnozą: FIP. Nasz 9/cio miesięczny umiłowany kotek dostał perspektywę dożycia dni, ewentualnie tygodni...Nie do wiary, trudno pogodzić się z dnia na dzień z taką sytuacją. / Bruno, mój Syn przebywa aktualnie chwilowo w Polsce i nie jest świadomy ostatecznej diagnozy, którą dostałam w ubiegłym tygodniu, ale wiem, że będę musiała mu ją niebawem przedstawić...:( /

Może wydać się to fanaberią w dzisiejszych czasach, gdy wokół chorują i umierają ludzie, ale moja uwaga skoncentrowała się już tylko na chorym Dymku. Dzięki kilku czujnym osobom trafiłam na odpowiedni trop, który zaprowadził mnie do punktu, w którym aktualnie się znajduję. Rozpoczęłam terapię Dymka, mając na uwadze ryzyko niepowodzenia oraz koszty, które generuje. Niestety właśnie ta ostatnia kwestia stanowi dla mnie największą przeszkodę. Jest to ogromne wyzwanie. Terapia FIP jest bardzo wymagająca i jednocześnie trudno dostępna z uwagi na nie zalegalizowane w Europie leki, które muszą być sprowadzane z USA lub Chin.

Jednak uznałam, że nie mogę nie spróbować...dzięki wsparciu przyjaciół i kilku osób z grup uwierzyłam, że jest szansa pokonać chorobę. Dziękuję bardzo Wam wszystkim.

Zatem pierwsze koty za płoty...Dymek jest po siódmej dawce leku. Niewiarygodna jest zmiana w jego samopoczuciu i po rozpaczy jakiej doświadczyłam przez ostatnie dni, wydaje się być wręcz nierzeczywista. Ale dzieje się naprawdę! Aż boję cieszyć się w nadmiarze...

Niestety na dalsze leczenie potrzebuję funduszy, które zaczynają się kurczyć. Ponieważ jestem artystką i mam nieregularne dochody, trudno mi na bieżąco finansować płynnie terapię. Dlatego za podpowiedzią ludzi postanowiłam założyć zrzutkę. Bardzo proszę o wsparcie.

Wierzę, że karma w najpiękniejszej postaci kiedyś do Was wróci...<3