Armia Krajowa kojarzy się dziś Polakom, także tym, którzy mieszkają na Górnym Śląsku czy w Zagłębiu Dąbrowskim, przede wszystkim z Powstaniem Warszawskim, czasami także z partyzantką na Lubelszczyźnie i Kielecczyźnie, być może jeszcze gdzieś w Beskidach. Niektórym kojarzy się ona także z działaniami prowadzonymi w ramach akcji „Burza”, przede wszystkim na dalekich Kresach Wschodnich, a więc z walkami o Wilno i Lwów, z epopeją 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty, a nadto z obroną ludności Wołynia i Małopolski Wschodniej przed UPA.

Mało kto jest w stanie cokolwiek powiedzieć o Okręgu Śląskim Armii Krajowej. A przecież należał on do najliczniejszych w skali kraju. Wynika to zapewne z faktu, że działalność AK na tym terenie nie obfitowała w tak spektakularne akcje zbrojne jak te, o których napisałem przed momentem. O ile akowcy w Warszawie ginęli przede wszystkim w walce – z bronią w ręku, o tyle tutaj śmierć ponosili oni głównie w egzekucjach – na gilotynie, na szubienicy czy pod ścianą śmierci w KL Auschwitz.