Cześć, jestem Helena. Urodziłam się jako zdrowe dziecko w harcerskiej rodzinie. Mój dziadek, którego niestety nie miałam okazji poznać, był instruktorem ZHP. Babcia oraz moja mama także są instruktorami ZHP, jedynie mój tatuś nie połknął jeszcze harcerskiego „bakcyla”, ale na wszystko przyjdzie czas. :)

Ja od urodzenia również noszę mundurek i mimo młodego wieku, byłam już na dwóch obozach harcerskich w lesie i spałam pod namiotem. Bałam się jedynie szyszek, które spadały na dach mojego małego domku, ale mogłam wtulić się w moich rodziców i strach szybko mijał.

Wszystko było w porządku, do czasu kiedy zamknęłam się w sobie i przestałam całkowicie mówić. Mama bardzo się zaniepokoiła, przekonywała mnie, mówiła do mnie, śpiewała, ale ja nic nie rozumiałam, milczałam.

Lekarze w naszej miejscowości mówili, że to normalne i z czasem minie, ale mama miała wątpliwości i w dalszym ciągu była zaniepokojona moim specyficznym zachowaniem. Czuła, że coś jest nie tak. Udaliśmy się jeszcze gdzieś daleko od naszego domu do specjalisty, który wiedział co mi dolega i postawił jasną diagnozę – AUTYZM.

Rodzina była załamana. Mama z babcią płakały, tata próbował je pocieszać, a ja nic nie rozumiałam. Krzyczałam na nich, ale oni mnie nie słyszeli.

Zaczęły się wyjazdy do specjalisty na rehabilitację do miejscowości oddalonej od naszej o prawie 100 km. Wiem, że moi rodzice robią wszystko co w ich mocy, aby mi pomóc, ale niestety nie mają tyle pieniążków.

Dlatego chciałabym Was prosić o wsparcie moich rodziców i pomoc w moim leczeniu. Bardzo liczę na Wasze wielkie serca i obiecuję, że kiedyś powiem moim bliskim jak bardzo ich kocham.

Jestem również podopieczną Fundacji Złotowianka.

Helenka Troczyńska