Jeszcze 11 dni do spotkania online z panią psychiatrą, specjalistką od ADHD (które, jak wynika z diagnozy, mam w stopniu umiarkowanym). Trochę boję się samej wizyty, ale najbardziej boję się, że nie dostanę nowych leków – tych konkretnie na ADHD – albo że, owszem, dostanę, ale jak wiele innych wcześniej (np. kilkanaście antydepresantów) po prostu nie zadziałają

Nie wiem, jak przetrwać te 11 dni (kończą mi się jedyne działające na mnie leki uspokajająco-nasenne, mam jeszcze na 1-2 dni, potem to już nie wiem, jak sobie poradzić z przetrwaniem; więcej nie dostanę, bo potencjał uzależniający – niektórym się wydaje, że lepszy nieuzależniony pacjent w prosektorium niż potencjalne uzależnienie pozwalające przeżyć i dać się potem ogarnąć).

Od kilku dni siedzę u przyjaciela (on raz dziennie podjeżdża do moich kotów). Dziś miał wolny dzień, miał właśnie do nich jechać, a ja… dostałam regularnego ataku paniki. Chwilę wcześniej bardzo miło i wesoło rozmawiałam z przekochaną przyjaciółką, minutę później lały mi się z oczu strumienie łez, bo nie wyobrażałam sobie zostania sam na sam ze sobą.

Gdybym miała przed kim, to czołgałabym się na klęczkach za jeszcze jedną lub dwie recepty do 27 czerwca.

Nie mam żadnej kontroli nad atakami paniki (bo mam tylko resztkę leków na to – jutro, góra pojutrze się skończą), to samo ze snem.

Nie panuję nad autoagresją (vide: brak leków), wiem, że przerażam najbliższych, ale staram się im tłumaczyć, że trochę śladów jak po kocich pazurach to naprawdę niska cena za to, żeby „wypuścić” choć trochę bólu i strachu z głowy, bo nawet kolejne kilkadziesiąt blizn na tym obrzydliwym cielsku to lepsze niż ryzyko uszkodzenia czaszki i mózgu, gdy ból i strach próbuję z nich wytłuc. Ciągłe wybieranie mniejszego zła zamiast wybrania prawdziwego dobra: odejścia na zawsze.

Dziękuję wszystkim wspierającym. Staram się Was mimo wszystko nie zawieść. Ale jest upiornie trudno.