Siedzimy w domu i tęsknimy – za sobą nawzajem, na żywym kontaktem, za tablicą i boiskiem. Żyjemy nadzieją, że w końcu wrócimy do szkoły i będzie jak dawniej. Ale żeby rzeczywiście było jak kiedyś, najpierw musimy postawić na nogi naszą drogą panią Mońcię.

Pani Monika to nauczycielka i bibliotekarka z naszej szkoły KSP 109, żywe srebro ze złotym sercem – działająca, inspirująca, słuchająca. Ciągle pochłonięta jakąś grą, rozmową, czytaniem, zawsze otoczona wianuszkiem podopiecznych.

Wrodzona skłonność do poszukiwania przygód nie pozwoliła jej spokojnie przeczekać pandemii – na jesieni spróbowała jak smakuje Covid, który w duecie z chorobami współistniejącymi zaserwował długi i niepewny pobyt w szpitalu, sprawdziła też jak się oddycha pod tlenem, jak boli złamane biodro oraz co znaczą miesiące leżenia, walka z odleżynami i trud przemieszczania się na niezbędne badania.

Ale kto zna panią Mońcię wie, że pod ciepłą i miękką aparycją skrywa się twarda kobieta, która łatwo nie odpuszcza i nie schodzi z posterunku. Gdy pierwszy raz trafiła do szpitala, swoim optymizmem podtrzymywała na duchu innych chorych. Modliła się razem z nami w 24-godzinnej modlitwie w intencji społeczności szkolnej. Dzień później pisała pełne nadziei smsy, że właśnie wyznaczono termin operacji, na którą czekała i która, mimo wielu trudności, zakończyła się sukcesem.

Dziś pani Monika, szczęśliwie już w domu, podejmuje nowe wyzwanie – uruchomić nieużywane mięśnie i przywrócić sprawność nogi, słowem zawalczyć o dawną kondycję organizmu. To wymaga regularnej rehabilitacji, od zaraz.

I dlatego, tak jak wcześniej dzieci otaczały panią Mońcię na świetlicy, dziś możemy ją wszyscy otoczyć naszym wsparciem - dzięki wspólnej zbiórce na rehabilitację możemy sprawić, że pani Monice będzie się lżej stawało na nogi.

Uczniowie, Rodzice, Nauczyciele i Pracownicy Katolickiej Szkoły Podstawowej 109