Przekleję tu mój post z FB. Jeśli macie inne sugestie niż te żebym zatrzymała pieniądze na Kozaka i żeby mu niczego nie brakowało, bo takie padły w komentarzach to proszę o wiadomość. Jak by co, oprócz piątkowej wizyty lekarskiej, będę jeszcze konsultować wyniki. Jeśli ktoś ma dobry kontakt do prof. Galantego to poproszę. A teraz opis.

Opowiem po kolei. Najpierw był spacer, którego Kozak bardzo się domagał. Poszliśmy więc rankiem. W zasadzie nigdzie się nie zatrzymywał tylko szedł dróżkami, którymi chodzimy najczęściej. Jak po sznurku szedł. Nie wiem czy coś przeczuwał, to akurat sam musiałby Wam powiedzieć. Później było czesanie, w domu. Uwielbia to, ale tym razem nie był zbyt chętny. Jednak czesałam i w trakcie zobaczyłam, po raz pierwszy, jakby miał piłkę do szczypiorniaka w brzuchu. Zobaczyłam chorobę...

Przygotowałam "wyprawkę": pokrowiec na tylną kanapę samochodu, miskę na wodę, ręcznik normalny, ręcznik papierowy i na wszelki duch kaganiec, choć w lecznicach zwykle mają.

Później przyjechała Dorota, która miała nas wozić od lecznicy do lecznicy, a w czasie oczekiwania na nas pracowała z samochodu.

Najpierw założyłam Kozakowi obrożę. Był w rozstroju: niby się cieszył, ale na wszelki wypadek został w kuchni gdy wynosiłam pokrowiec i torbę z wyprawką. Wróciłam po niego i znów, niby się cieszył, ale nie za bardzo chciał wyjść.

Do samochodu wsiadł gładko. Pojechaliśmy na Kijowską, do lecznicy specjalizującej się w kardiologii. Byliśmy trochę za wcześnie więc pospacerowaliśmy okolicznie. Kozakowi nie chciało się zejść po czterech schodkach, wolał zeskoczyć z takiego niby tarasiku/chodnika na wysokości tego czwartego. Powiedziałam mu, żeby się opamiętał, bo ma swoje lata, ale przede wszystkim ciężką piłkę w brzuchu.

Gdy nadszedł czas weszliśmy na badanie echo serca. W rejestracji Kozak zaczął się lekko denerwować. Za chwilę wyszedł przemiły doktor Gach i zaprosił nas do gabinetu. Ustaliliśmy, że nie będzie ogromnego problemu gdy Kozak będzie badany na stole. Postawiliśmy go więc tam, a on od razu się położył, przyjął pozycję obronną, zupełnie jak wtedy gdy się poznaliśmy. Wspólnymi siłami unieśliśmy te 26 kg i doktor zaczął badanie. Kozak nawet nie drżał tylko mocno dyszał. Trzymałam go jakbym przytulała, przy czym jedną ręką pod brzuchem. Czasami, gdy lekarz prosił żeby przez chwilę Kozak nie dyszał, to naprawdę na chwilkę zamykałam mu pysk. Następnie trzeba było żeby stanął w odwrotnej pozycji, więc znów się położył, ale gdy po postawieniu doktor znów zaczął go miziać aparatem po serduchu do stanął pewnie. Już tylko go przytulałam. Później było oczekiwanie na wypis, na którym jest czarno na białym, że duszę i serce Kozak ma młodzieńcze.

W końcu wyszliśmy, na te obce tereny, chwilę pospacerowaliśmy i wsiedliśmy do samochodu Dorotki. Pojechaliśmy na Bemowo. Znów byliśmy trochę za wcześnie więc pospacerowaliśmy. W rejestracji były dwa inne psy, małe pieski i Kozak bardzo się do nich rwał. Jak zobaczył, że nic z tego to odwrócił się do nich ogonem, żeby nie kusiły.

Po zarejestrowaniu mieliśmy poczekać na zewnątrz, ale dosłownie za chwilę pojawiła się anestezjolożka i nas zawołała. Kozak wszedł pewnym krokiem, trochę ciągnął, bo nie lubi być na krótkiej smyczy. Wewnątrz usiedliśmy na i przy ławce i udzielaliśmy wywiadu anestezjologicznego. Jeden wynik w badaniu krwi był na granicy, więc mogą podać mu znieczulenie. Pani zaprzyjaźniała się w tym czasie z Kozakiem i poszedł z nią chętnie. Ja musiałam wyjść na zewnątrz, na ok. 2 godziny. Nie wiem co w tym czasie przeżywał Kozak. Wiem, że kiedyś raz dostał głupiego jasia i gdy opuszczały go siły bardzo warczał i szczerzył zęby.

Po dwóch godzinach zadzwoniła pani i powiedziała, że Kozak jest wybudzony i mogę przyjść go odebrać. Poszłam najpierw zapłacić, o 30 zł mniej niż byłam przygotowana, czyli ostatecznie 1320 (za echo 200) i zeszłam na dół. Tam wychylił się z ciemnego pomieszczenia doktor Jacek Sobczyński i zapytał czy ja po Kozaka i żebym pozwoliła do niego. Posadził mnie przed monitorami i pokazywał Kozaka od środka, ogrom guza, jak przesunął pęcherz na bok, jak cewka moczowa, prowadząca do czy od tego pęcherza jest wygięta. Pokazywał, że klatka piersiowa czysta, że nie ma nacieków na kręgosłup, ale olbrzym, który uciska narządy i sięga w okolice, nazwijmy to, ogona, wg niego nie nadaje się do operacji.

Podziękowałam i poszłam czekać na Kozaka. W pewnym momencie usłyszałam zza drzwi piski i warczenie naprzemiennie. To był on. Siedziałam na tej samej ławce. Obok, na dywaniku rozłożonym na podłodze, spała przykryta kocykiem mała suczka, jedna z tych z rejestracji. Nie chciała się wybudzić. Gdy Kozak wyszedł zza drzwi, jeszcze raz solidnie warknął i później już tylko piszczał. Tym warknięciem obudził suczkę, za co jej pani bardzo podziękowała.

Dostałam instrukcje od anestezjolożki jak postępować z psem po tym badaniu, spojrzała na mnie smutno i odprowadziła do drzwi, otworzyła, przytrzymała. Kozak siknął ze dwa razy po kroplówce i wsiadł do samochodu. Odkąd wyszedł na zewnątrz lecznicy już nie piszczał.

Zapytałam Dorotę czy jest możliwe żebyśmy pojechali teraz na Modlińską, do Magdy, która miałaby operować, bo choć nie mam opisu badania, ale mam film na CD. Dr Magdalena Doherty to szwagierka Doroty, bardzo doświadczona i certyfikowana lekarka. Okazało się, że mogłyśmy. Kozak całą jazdę spędził siedząc nieruchomo na tylnej kanapie. Przemiła Magda zobaczyła fragment badania i powiedziała, że guz nie nadaje się do operacji (Kozak siedział nieruchomo), że jest olbrzymi, 16 cm, że jest pełen krwi, że prawie na pewno Kozak umarłby podczas operacji lub zaraz po niej. Bezruch Kozaka zaburzyło pojawienie się pieska za szklanymi drzwiami. A dr Magda kilkukrotnie powtórzyła: boże, jaki on grzeczny.

Powiedziała, że tylko leki przeciwbólowe. Że te, które bierze teraz są bardzo dobre. Jakaś chemia jest bez sensu, bo tylko przysparzała by psu cierpień lub dyskomfortu większego niż ma. To jest nieetyczne. Kozak będzie żyć z obcym do końca tego życia.

Drogę do domu przejechał również w nieruchomym siadzie. W domu najpierw leżał przy drzwiach wyjściowych, nie reagował na wołanie, żeby podszedł do mnie, bo Dorota chce wyjść. Dopiero gdy uchyliła drzwi przeniósł się pod stół w kuchni. A dopiero teraz wstał wyjrzeć na balkon.

Chyba nie ma do mnie wielkiego żalu, bo teraz przyszedł, stanął obok, a ja go głaszczę.

W piątek jedziemy na wieś. Teraz idę przygotować się do pracy zdalnej.

Kozaku, wiesz? Za niecałe dwa dni pojedziemy do twojego raju na Ziemi. Będziesz pięknie żyć.

PS. Wszystkim zrzutkowiczom pięknie dziękujemy. Tak jak napisałam w opisie, nadwyżkę zużyję na pomoc lecznicy Felis. Dziś wydałam 1530 zł., a na zrzutce było, gdy ostatnio zaglądałam, 4290 zł. Zachowam jeszcze jakieś 200 zł. na leki dla Kozaka, chyba, że w piątek dr Paulina wymyśli coś droższego czyli wstępnie 2560 spożytkuję jakoś dla lecznicy. A jeśli nie dla nich to może dla jakiegoś psiego bidula. Proponujcie, to niemała kwota, a pieniądze są od Was. Jeszcze raz bardzo dziękujemy. Kozak zaprasza na wieś