1 kwietnia, w prima aprilis, świętowaliśmy zakończenie leczenia Wspinacza. Okazało się to okrutnym żartem losu, choroba powróciła i ze zdwojoną siłą próbuje nam właśnie go odebrać. Wczorajsza noc była walką o jego życie. Kiedy jego oddech stawał się płytki i szybki jak trzepot skrzydeł kolibra, myślałam o tym, z jaką gracją jeszcze kilka dni temu kradł przysmaki, z jaką nonszalancją wpraszał się na kolana, a teraz gasł mi w rękach. Temperatura jego ciałka była już krytycznie niska. Bałam się zasnąć, bo rano mogło go już nie być. W nocy pojechaliśmy do kliniki na zastrzyk, nie pozostało nam już nic innego. I to go uratowało. Przeżył noc. Przeżył kolejny dzień. Choroba poraziła mu łapy, dwa dni w ogóle nie chodził. Pełzał. W kuwecie załatwiał się na leżąco. Kiedy tracił siły, leżał tam, dokąd dał radę się doczołgać. Ale jest lepiej. I wiem, co robić, żeby utrzymać go przy życiu. Wielu z moich Przyjaciół i Znajomych pokochało Wspinacza, a przynajmniej dobrze mu życzy, każdy kto go poznał, potwierdzi, jak wyjątkowy to kocur. Pomóżcie mi o niego walczyć. Niech zostanie z nami zdrowy, szczęśliwy, rozrabiający, rozbrajający, przepiękny, szelmowski, lśniący jak czarny diament. Moje Czarne Słońce, nie gaśnij.