Od dziecka choruję na drżenie samoistne, chorobę, która tak bardzo uprzykrza mi życie. Już jako mały chłopiec cierpiałem w chwilach, kiedy nie byłem w stanie utrzymać szklanki z wodą, nałożyć pasty do zębów na szczoteczkę. Unikałem kontaktu z innymi ludźmi, szczególnie dziećmi, które okrutnie wykorzystują odmienność innych osób. Nie jeździłem na wycieczki szkolne, na lekcjach nie byłem w stanie utrzymać kredy, by napisać coś na tablicy... Nie umiałem zrozumieć, dlaczego to spotkało akurat mnie, dlaczego to ja zostałem naznaczony przez los tak koszmarną chorobą.

Dziś, mimo że jestem już dorosły, mam problemy z utrzymaniem pracy, którą bardzo często zmieniam. Choroba nie zabrała mi jednak marzeń. Wierzę, że któregoś dnia obudzę się, a moje ręce nie będą drżały, a szklanka wody, choć pełna nie zostanie rozlana. To marzenie kosztuje jednak niezwykle dużo. Operacja wszczepienia stymulatora głębokich struktur mózgu daje mi szansę, której nie mogę przegapić, proszę, pomóż mi...

Marcin