Trzeci raz straciła wszystko. Przez jej dom przetoczyła się wielka, powodziowa fala. Śpi na strychu. W domu ma tylko parter i strych. Jest tam sama. Bez prądu, gazu, ogrzewania. Bez materaca i suchego kawałka podłogi. Pisząc to, nadal się trzęsę po widoku jej domu, tych zniszczeń.

,,Zrobiłam nową elewację, nową kuchnię, położyłam panele, kupiłam nową pralkę. Wróciłam z pracy z Niemiec i zastałam to. Nie zostało nic”.

Ziemia Kłodzka - przepiękny region na Dolnym Śląsku. Otoczona górami, zwana krainą Pana Boga, uwielbiana przez turystów, została dotknięta straszliwą powodzią, niewyobrażalnie wielką powodziową falą, która zrywała drogi, porywała mosty i domy.

Wyruszyliśmy z pomocą. Czego Wam potrzeba? - pytałam naiwnie chcąc usłyszeć konkretną odpowiedź. Widzi Pani …. ta Pani nie ma już nic. Potrzeba wszystkiego.

Przede wszystkim agregat, aby mogła się ogrzać. Kuchenka na gaz, aby mogła coś przyrządzić do jedzenia i wypić ciepłą herbatę. Podczas rozmowy z nią zamarzyła o wypiciu ziołowej herbatki - mięty.

Przydałby się osuszacz, aby choć trochę osuszyć mury przed zimą, myjka ciśnieniowa do sprzątania, aby uprzątnąć mnóstwo mułu popowodziowej.

Materac, aby miała kawałek miękkiego materiału do spania. Coś ciepłego na zimne, jesienne, górskie noce. Poduszka, kołdra, pościel. Nie ma nic.

Wszelkie źródła światła. Tam jest zupełnie ciemno. Ręczniki, garnki, stół, krzesła. Przyda się każdy grosz, aby Pani Teresa mogła żyć ,,jak człowiek. Chce zostać w swoim ukochanym domu i go pilnować.

A przede wszystkim potrzebuje pomocy w uprzątnięciu domu. Potrzebuje szybko posprzątać, zerwać regipsy, zrobić podłogę. Cokolwiek, aby można było normalnie tam funkcjonować. Jeśli ktoś chce fizycznie, bezpośrednio pomóc. Dam kontakt.

Skala zniszczeń jest ogromna. Takich domów, jak dom Pani Tereski jest mnóstwo. Ciężko pogodzić się z tą skalą, chciałoby się pomóc wszystkim. Zacznę od tego domu. Tutaj widziałam jak bardzo jest źle. Gorzej niż źle. Dramatycznie. Nie wiem jak dojść do siebie, jak funkcjonować po tym, jak zobaczyło się te ludzkie tragedie. Chcę wierzyć, że wszyscy jakoś się szybko ,,odbudują”. Pomóc ile będę w stanie.

Za każdą chęć pomocy będę ogromnie wdzięczna. Ściskam najmocniej, jeśli dotarłeś/aś do końca mojej bardzo emocjonalnej dla mnie historii. Dziękuję.