Cześć,

Mam na imię Konrad. Cztery i pół roku temu mój świat się zatrzymał. Usłyszałem diagnozę: ,,Glejak IV stopnia, nieoperacyjny. Ma Pan 10 miesięcy życia. Proszę zabrać rodzinę w podróż, pobyć razem bo za rok Pana nie będzie." A ja jestem nadal... Dzięki pomocy i wsparciu rodziny, przyjaciół i ludzi dobrej woli zacząłem toczyć tę nierówną walkę z podstępnym, okrutnym przeciwnikiem. Najpierw terapia w Monachium, okres remisji i budzącej się nadziei. Potem cios-wznowa. Kolejne miesiące wyniszczającej, agresywnej terapii i rozwijający się guz, który przykuł mnie do łóżka. Jak może pamiętacie, moim marzeniem było zobaczyć jak córka idzie do Pierwszej Komunii, zatańczyć z moją żoną i zagrać z synem w piłkę. Dwa pierwsze się spełniły. Teraz czas na kolejne. Tylko codzienna, intensywna rehabilitacja może sprawić, że z pomocą innych podniosę się z łóżka i zagram ten wymarzony mecz, wprawdzie na wózku, ale jednak...