Odkąd pamiętam zapisywałam swoje myśli. Mając lat 9 napisałam pierwsze opowiadanie, które później stało się szkolną bajką, zajączek Potik jeszcze niedawno bawił dzieciaki mojej byłej szkoły. Lata mijały, a ja pisałam co raz więcej i dojrzalej, nastoletnie przeżycia, kogo z Nas nie doświadczają? Dzielimy się na grupy dwie, radzimy sobie lub nie. Ci drudzy szukają różnych odskoczni by nie zwariować, moją były wiersze. Tak też zostało do dziś, kiełkowały we mnie emocje, bym mogła dziś z całą pewnością i przekonaniem chcieć je uwolnić i szufladowych zakamarków i być może być czymś głosem zrozumienia, anonimową przyjaciółką czytaną do poduszki, pocieszycielką złamanego serca, wyjaśnieniem tego co niezrozumiałe. Wiem jak bardzo ludzie czują się samotni i zagubieni, niezrozumieni, nie bez powodu XXI wiek okrzyknięty jest wiekiem depresji. I jeśli choć jedna osoba odnalazłaby w mojej twórczości pocieszenie lub zrozumienie to jest właśnie to co pragnę robić. Częścią, zaledwie odrobinką dziele się obecnie na swoim instagramie lecz chciałabym jednak zebrane w szufladzie myśli wydać na papierze by namacalną wersje zbioru każdy mógł zabrać ze sobą gdziekolwiek podąża. Przeszkodą są jedynie pieniądze, te małe pozornie kwoty łączą się w jedną sporą sumę, która dla mnie jednej jest niestety nie do przeskoczenia, ale czy nie w przysłowiowej kupie siła to w kim? Będę wdzięczna za każdą złotówkę, która przybliży mnie do mojego marzenia ;)