Kochani, w dniu 23.09.2021roku (abstrahując, w dniu swoich urodzin) moja Kochana Żona Ania, doznała rozległego udaru mózgu, najpierw niedokrwiennego a następnie krwotocznego. Pierwsze dni po operacji, Ania spędziła na oddziale „OIOM” - oddział intensywnej opieki medycznej – oddział szpitala, w którym leczy się pacjentów znajdujących się w krytycznym stanie.

Doszło do uszkodzenia lewej półkuli mózgu.

Po niespełna tygodniu Ania była powoli wybudzana ze śpiączki. Zaczęła powoli otwierać oczy, więc wiadomo było, że jesteśmy na dobrej drodze i pojawiło się życie.

Tamtych 5 dni było dla Nas i dla naszej rodziny najgorszym w życiu koszmarem.

Skończyło się uszkodzeniem lewej półkuli mózgu, głębokim niedowładem połowicznym, prawostronnym oraz głęboką afazją - Afazja to utrata zdolności mowy.

Po około tygodniu została przeniesiona na pododdział „po udarowy” gdzie spędziła kolejne tygodnie walki o powrót do życia.

Aniulka spędziła w szpitalu w Grodzisku około miesiąca. Od 21.10.2021r. przebywa w Ośrodku Opiekuńczo-Rehabilitacyjnym w Konstancinie Jeziornie.

Na dzień dzisiejszy niewiele brakuje aby Andzia sama wstała z wózka.

Dzięki ogromnej pracy rehabilitantów i oczywiście samej Ani również, postępy są ogromne i prawa noga zaczyna delikatnie budzić się do życia. To i tak dużo. Z ręką jest dużo gorzej i nie ma jeszcze takiego progresu. Niestety, wciąż nie wszystko rozumie ale potrafi już wypowiadać pierwsze słowa i stara się „odpowiadać” na pytania.

Jest nam wszystkim bardzo ciężko, zwłaszcza, kiedy w dobie „pandemii” uniemożliwiono nam bezpośredniego kontaktu z Ania. W zasadzie od samego początku pobytu w Konstancinie widujemy się tylko przez szybę na recepcji.

Na szczęście Daria (starsza córka Ani) dość szybko zorganizowała telefon i jedyny możliwy sposób kontaktu to właśnie „rozmowa” przez telefon przy drzwiach – przez szybę

Dokładnie tak samo jak w więzieniu (domniemam). Jest kolejny koszmar dla nas wszystkich.

W przyszłym miesiącu dobiega końca pierwszy turnus rehabilitacyjny Ani w ośrodku w Konstancinie refundowany przez NFZ.

Czy uda się nawiązać współpracę z NFZ na kolejną refundowaną rehabilitację?

Nikt tego nie wie. Prawie jak w piłce nożnej – trwają pertraktacje.

Jakby nie patrzył, po powrocie czeka nas dłuuugotrwała i kosztowna (zapewne), prywatna rehabilitacja, gdyż nietrudno się domyśleć, że Ania nie nadaje się do samodzielnej – przepraszam za słowo – ale jednak wciąż egzystencji.

           Jeżeli chodzi o mnie – musiałem zrezygnować z pracy, gdyż muszę się jeszcze zająć młodszą córką (7lat), która wiadomo potrzebuje opieki. Mamy różnego rodzaju zobowiązania finansowe – „jakieś tam raty”, nie wspominając o kredycie mieszkaniowym!

Dlatego też zwracamy się z uprzejmą prośbą o wspomożenie finansowe na dalszą rehabilitację. Proszę, udostępniaj gdzie się da. Niech świat się dowie o Ani. W kupie siła!!

Wyrażam wdzięczność wszystkim za każdą pomoc oraz wsparcie.

Nie dajmy się tej paskudnej chorobie.