Choroba zaczęła się niepozornie Alan od zawsze był zdrowym dzieckiem, nigdy nie chorował.

Na początku października dopadło go przeziębienie - jak większość dzieci w okresie jesiennym.

Po kontrolnej wizycie w przychodni lekarskiej lekarz rodzinny zlecił badania krwi oraz moczu, które wyszły bez żadnych zmian. Aczkolwiek wciąż niepokoiły mnie coraz częstsze nagłe omdlenia syna w najróżniejszych sytuacjach. Lekarz rodzinny skierował nas na badania do poradni laryngologicznej, gdzie badanie wykazało podejrzanie mononukleozy w związku z czym syn został skierowany do szpitala na dział laryngologiczny. Po kompleksowych badaniach mononukleoza została wykluczona, lecz zostaliśmy przeniesieni na dział onkologiczny w tym samym szpitalu gdzie zostało przeprowadzone badanie PET i biopsji z węzłów chłonnych przy migdałach. Badania te jednoznacznie wykazały obecność Chłoniaka limfoblastyczny nieziarniczego typu T.

26 października został założony port naczyniowy do chemioterapii.

Doktorzy udzielili nam informacji o przebiegu lecznia I etap przez 2 lata w większości opierający się na leczeniu szpitalnym. Chemia jest podawana przez kroplówki oraz bolesne zastrzyki w kręgosłup po których zawsze aktywne dziecko musi pozostać w bezruchu na wiele godzin, oraz oczywiście dodatkowo są podawane sterydy.

Wszystko to zmusza nas do coraz większych wydatków m.in wymuszony remont naszego mieszkania oraz zakup kosztownego oraz innych niezbędnych sprzętów, które zapewnią Alanowi bezpieczne i sterylne warunki, na czas który będzie mógł spędzać w domu. Niestety nie jest to łatwe żyjąc z wynagrodzenia męża, który również wspomaga mnie w każdy możliwy sposób gdyż pracując również spędza czas z synem w szpitalu dając mi trochę czasu na oderwanie się od szpitalnej rzeczywistości.