2 stacja Boston. Przemyt chomika Marcela do Stanów Zjednoczonych drogą powietrzną. Historia fikcyjna oparta na faktach autentycznych

Przyszedł dzień pakowania, opróżniania pomieszczeń naszego umiłowanego mieszkania, w dzielnicy Parku Grunwaldzkiego w Gliwicach, licznych pożegnań i rozdawania 1000 rzeczy, które jakimś cudem zgromadziliśmy podczas 2-letniego pobytu w Polsce. Pojawił się pewien emocjonalny problem pożegnania mojej córki z chomikiem-Marcelem, którego dostała na 6 ste urodziny w styczniu, znaleźliśmy nawet nowy dom dla Marcela, jednak Malina zawodziła niemiłosiernie ile razy wspominaliśmy o oddaniu chomika. Zadzwoniliśmy do lini lotniczej pytając o zasady przewozu chomików, okazało się że nie można legalnie tego zrobić, natomiast miły Pan w telefonie zasugerował wygooglowanie tego tematu, co też ochoczo uczyniliśmy. Biorąc do serca porady z internetu, kupiliśmy Marcelowi pudełko do przewozu (jaszczurek) z dziurkami i ruszyliśmy w drogę z naszymi siedmioma ogromnymi bagażami i 7 osobistymi z dwójką dzieci i Marcelem w papierowej torbie z biedronki. Mój tato został dzielnie na straży, na wypadek gdyby Marcel został cofnięty z lotniska. Przeszliśmy, celnik nawet pogłaskał Marcela po przejściu przez bramki. W Amsterdamie to samo, jedynie celniczka odskoczyła na parę metrów do tyłu, kiedy zobaczyła “szczura” na naszych rękach. Szło gładko, aż tuż przed lotem do Stanów, zaczęto wołać losowo wybranych pasażerów do dokładnego przeszukiwania, na szczęście nie trafiło na nas.. ale było gorąco. Całą drogę nad oceanem Marcel przesiedział w swoim pudełku, karmiony i pojony podczas gdy obsługa statku była przytwierdzona pasami do siedzeń. I już na ziemi amerykańskiej, już wilk witał się z gąską, już triumfowaliśmy zwycięstwo, gdy nagle przy taśmie bagażowej zwęszył Marcela pies policyjny, instynktownie pociągnęłam za jego smycz (żeby nie zjadł Marcela) na co policjantka poleciła mi pozwolić wykonywać psu swoją pracę. Myśleliśmy że to już koniec, z nami i z Marcelem, mąż bąknął że w torbie jest jedzenie dla chomika, byliśmy pewni że odkryją przemyt nielegalny chomików, zamiast Marcela policjantka zabrała nasze paszporty i kazała się zgłosić do dokładnego przeszukiwania. Chodziło jak się okazało głównie o jedzenie, którego nie wolno wwozić do Ameryki, zapytano nas tylko czy przypadkiem nie przylatujemy z Afryki, a jeden celnik zapytał Maliny czy w pudełku jest pingwin i tyle.. puścili nas, nikt nie zapytał o papiery, zgody, pozwolenia. Myślę sobie teraz że Marcel zaskarbił sobie serca celników I tak rozpoczyna się w Bostonie nasza przygoda z poszukiwaniem domu..