"Jedynie oczy widzą prawdę"

Jestem Natalia i jestem starszą siostrą wspaniałej osoby, którą chcę Wam przedstawić..

Moja młodsza siostra Klaudia, moja najlepsza przyjaciółka, słuchacz moich historii, pochłaniacz moich cierpień..

Gdybym tylko teraz mogła pochłonąć jej cierpienie i móc poukładać jej świat na nowo.. Zrobiłabym to bez zastanowienia..

Rok 2024 jest dla Klaudii bezlitosny i niesprawiedliwy..

Pogorszony stan zdrowia ciągnął się za Klaudią już dłuższy czas..

Wizyty u lekarza, pobyty w szpitalu to nie jest jej i nam obce, bo choroby doświadczały ją od samego dziecka..

Stan ogólny się pogarszał z początkiem roku. Nie wyjaśnione, zmęczenie, apatia, zawroty i silne bóle głowy, szumy w uchu i podwójne widzenie w jednym oku, zaburzenia równowagi z takimi objawami trafiła do lekarza pierwszego kontaktu, niestety lekarz potraktował moją siostrę jak kolejne nazwisko na liście, bez większego zagłębienia się w problemy, z którymi Klaudia trafiła do gabinetu, bez żadnego badania, zostało stwierdzone zapalenie ucha, wypisany antybiotyk i na tym koniec.

Oczywiście nie było to zapalenie ucha i antybiotyk niepotrzebnie osłabił organizm Klaudii. Objawy, które Klaudia miała były sygnałem zwiększonego ciśnienia śródczaszkowego które wywoływało ucisk na nerw wzrokowy. Objawy się nasilały, były wyczerpujące i nie do wytrzymania dlatego trafiła na SOR w szpitalu.. Po wykonaniu badań i wywiadzie lekarskim stwierdzono, że nic jej nie dolega i musi umówić wizytę u okulisty, bo pewnie ma wadę wzroku. Po raz kolejny nikt nie dostrzega symptomów, które nie powoduje zwykła wada wzroku ani zapalenie ucha. Oczywiście Klaudia trafiła do okulisty prywatnie w najbliższym możliwym terminie gdzie okulista wykonujący podstawowe badania w gabinecie wiedział już że za uszkodzenia odpowiedzialny jest układ neurologiczny i jak najszybciej musi trafić do szpitala.. Skierowanie na CITO — kierujemy się do szpitala na oddział w celu wyznaczenia terminu. Czekając kilka dni, tuż po 29 urodzinach Klaudii, kładą ja na oddział neurologii i zaczyna nas dosięgać niepewność, strach. Widzimy codzienny ból po wykonanej kolejnej punkcji, otrzymujemy informacje, że nie mogą znaleźć przyczyny, która doprowadza do zwiększenia ciśnienia w główce mojej siostry.. ale nie to w tamtym momencie było najgorsze tylko słabnący wzork Klaudii z dnia na dzień jej spojrzenie robiło się puste i odległe.. Po około dwóch tygodniach na oddziale następuje przełom i Klaudia zostaję przetransportowana do Szpitala w Białymstoku, w którym na zespół neurochirurgów i okulistów mówi się "magicy". Na nowo rozbudza się nadzieja, która bardzo szybko runęła. Wykonano wiele badań i analiz i niestety tym razem nie było magicznie, ponieważ żadna operacja już Klaudii nie przywróci wzroku. Klaudia dowiedziała się ze nie będzie "magicznej różdżki" ani żadnej "magi" bo jedynym wyznacznikiem do odzyskania wzorku był czas i odpowiednie sklasyfikowanie objawów w gabinecie u lekarza pierwszego kontaktu — wtedy Klaudia by widziała i mogła żyć jak do tej pory..

Po miesięcznym pobycie w szpitalu odbieramy młodą kobietę, moją siostrę, córkę i przyjaciółkę, której jedno życie właśnie się skończyło — to życie, które było łatwiejsze, życie, w którym była wstanie pracować, utrzymać się, pomagać innym i korzystać z życia pełnymi garściami.

Niestety zaczęło się nowe życie, trudne, pełne niezrozumienia, bólu, nie wiedzy, takie, z którym nie umiemy się pogodzić..

W tym miejscu w imieniu Klaudii chcemy prosić Państwa o pomoc i wsparcie. Najbliższe miesiące będą dla Klaudii bardzo trudne, musi przejść pełną adaptację i terapię za nim stanie na nogi w takim stopniu, aby móc stopniowo wrócić do społeczeństwa, znaleźć pracę i zacząć żyć na nowo..

Zbiórkę Klaudii w całości chcemy przeznaczyć w najbliższych miesiącach na podstawowe potrzeby życia codziennego, możliwość utrzymania mieszkania, wizyty lekarskie, szkolenia, które pozwolą zdobywać jej samodzielność, nowoczesne sprzęty, które ułatwiają codzienność osobie ociemniałej takie jak nakładka na oprawki, która rozpoznaje twarze, czyta. Na prawnika, który poprowadzi sprawę o błąd lekarski, który doprowadził do niepełnosprawności i wiele innych potrzeb, o których nawet nie zdajemy sobie teraz sprawy.

Przepraszam za taki długi opis, jednak tylko w ten sposób mogłam uchylić kawałek tego co spotkało moją siostrę, tego co straciła i co ją czeka.

Za każde wsparcie dziękuję z całego serca i głęboko wierzę, że dobro wróci do każdego Anioła, który nie jest obojętny na drugiego człowieka.