Cześć jestem Marta. Mam 37 lat i jestem mamą energicznego 4latka. Zdaje sobie sprawę że są ludzie którzy bardziej potrzebują ludzkiej pomocy jednak znalazłam się w tak niekomfortowej i przytłaczającej mnie sytuacji że postanowiłam poprosić o pomoc. Z góry przepraszam - proszenie o pomoc nigdy nie było moją mocną stroną. Najnormalniej w świecie nie umiem. Zawsze wszystko robiłam sama, ze wszystkim chciałam radzić sobie sama. Jestem niepełnosprawną osobą z niedorozwojem dłoni prawej i chyba przez to chciałam udowadniać wszystkim że dam sobie radę. Nie otrzymuje żadnej renty która mogłaby podreperować nasz budżet. Od 3lat wychowuje syna sama. Bez jakiejkolwiek pomocy ze strony ojca dziecka. Pracuje na pełen etat.

Ogarniam wszystko - no jak się okazuje nie wszystko.

Znalazłam się w sytuacji kiedy nie stać mnie na opłacanie wynajmowanego mieszkania. Zwykle , dwupokojowe - najtańsze na rynku gdzie zamieszkuje. Koszty utrzymania naszej dwójki przewyższają dochody. Z miesiąca na miesiąc jest coraz gorzej. Martwię się wydając każdą złotówkę. Odbija się to na zdrowiu psychicznym. Robię co mogę a nadal jestem niewystarczająca. Chciałabym dla mojego syna uśmiechać się każdego dnia. A zmartwienia sprawiają że nie poświęcam jego rozwojowi wystarczającej uwagi. Chciałabym móc, po pracy cieszyć się wspólnym czasem a nie martwić się co zrobić w tym miesiącu.

Na pomoc ze strony MOPS niestety nie mogę liczyć ponieważ wynagrodzenie 2700 przewyższa próg dochodowy 725zl na jedną osobę.

Jeśli ktoś z państwa miałby ochotę i możliwość to proszę o pomoc.

Bardzo dziekuję każdemu za okazane wsparcie.