Mam na imię Ksenija, pochodzę z Ukrainy i mieszkam w Polsce od 23 lat. Na Ukrainie, w Charkowie, została moja jedyna rodzona siostra Julia, która nie potrafiła zostawić Ojczyzny i swoich bliskich, m.in. 22-letniego syna, od urodzenia chorego na padaczkę z atakami występującymi podczas snu. Również stan zdrowia (liczne przepukliny na kręgosłupie i inne choroby) nie pozwoliłyby jej na odbycie długiej podróży do Polski.

Moje ciągłe błagania i namowy o przyjazd do mnie nie przyniosły skutku. Nie pozostawało mi nic innego jak uszanować jej decyzję.

Aktualnie pozostaję z siostrą w stałym kontakcie, dzięki temu wiem kiedy jest kolejny nalot myśliwców i bombardowanie. Podczas tych nalotów moi bliscy (jak i wiele ich sąsiadów) chowają się w specjalnie urządzonym miejscu, w korytarzu mieszkania, między ścianami nośnymi bloku. Uznali, że jest to miejsce o wiele bezpieczniejsze od schronu w piwnicy, gdzie mogą zostać żywcem pogrzebani pod gruzami, podczas ewentualnego zawalenia się bloku. Są przerażeni, a ja niesamowicie się o nich martwię.

Julia jest osobą pracowitą i bardzo niezależną. Na co dzień i od wielu lat prowadzi własną firmę - hoduje i sprzedaje kwiaty. Fatalny stan jej zdrowia

jest efektem tej ciężkiej pracy.

Od 2014 roku, z uwagi na niestabilną sytuację w jej kraju, popyt na kwiaty zmalał, a pandemia sprawiła, że firma zaczęła przynosić straty. Teraz, kiedy rozpętała się wojna, nie ma możliwości dojazdu i pielęgnacji kwiatów w dwóch stosunkowo niewielkich szklarniach, ani ich sprzedaży.. Też żadna osoba na Ukrainie, która walczy teraz o przetrwanie, nie myśli o zakupie kwiatów, tylko o tym jak i gdzie zdobyć chleb.

... 23 lutego, jak co dzień, rozmawiałyśmy przez jeden z komunikatorów. Siostra dumnie pokazywała mi (w video czacie) jak pięknie wszystko rośnie w szklarniach i jak liczy, że po 8 marca spłaci część długów. Żadna z nas nie spodziewała się, że następnego dnia wszystkie te plany dosłownie legną w gruzach. Te wszystkie kwiaty sezonowe (hiacynty, tulipany i żonkile) bez odpowiedniej pielęgnacji się zmarnują. W ich miejsce miały być

zasadzone sadzonki eustomy (część własnych cebulek mieczyków, zantedeschii i lilii), zamówione i opłacone zeszłą jesienią - nie dojadą i nie urosną. Została zachwiana sezonowość, nie będzie sprzedaży ani dochodu przez najbliższy rok.

Założyłam tą zbiórkę, z myślą aby pomóc mojej kochanej siostrze nie popaść w jeszcze większe długi.

Kwota, którą zbieram jest kroplą w morzu jej potrzeb, ale mogłaby jej pomóc

jakoś przetrwać ten koszmar.

Proszę, jeśli możesz, pomóż. Każda złotówka się liczy.

Z całego serca wszystkim dziękuję za pomoc!

(Edit:

W Dniu Kobiet część wcześniej hurtowo zakupionych na sprzedaż kwiatów, która jeszcze się nadawała, została bezpłatnie przekazana żołnierzom, którzy rozdali je kobietom w schronach, reszta została wyrzucona).

(Edit:

Podczas naszej ostatniej rozmowy moja siostra postanowiła nieco zmienić kierunek działania i, zamiast kwiatów, zdecydowała, wyjątkowo, zasadzić warzywa. Ma rację - teraz będzie potrzebowała jedzenia, a nie kwiatów... W chwili obecnej nie może kupić nasion warzyw. Zaoferowałam swoją pomoc i teraz szukam kanałów jak dostarczyć nasiona do Charkowa. Trudna misja, trzymajcie kciuki!)

Załączam

zdjęcia: miejsce gdzie aktualnie przebywa moja siostra (korytarz, w którym się chowają podczas bombardowań), wybuch pocisku przed jej blokiem, wynik badania rezonansem magnetycznym jej kręgosłupa (w języku rosyjskim - niestety widoczny jest tylko fragment opisu wyniku tego badania z uwagi na to, że Zbiórka.pl pozwala tylko na umieszczanie zdjęć poziomych o ściśle określonym wymiarze - na życzenie mogę udostępnić całość), zdjęcie syna (posiadam również dokumentację jego choroby - niestety pisaną pismem odręcznym przez lekarzy, nawet dla mnie

nieczytelną. Mogę udostępnić na prośbę) oraz archiwalne zdjęcia jej pracy w

szklarniach z zeszłego roku (jedna szklarnia tylko róże, druga - kwiaty

sezonowe i dodatki do bukietów i kompozycji kwiatowych).