“Bexhill, 2012. Siedzę na kanapie w salonie u Susan i Davida. To słoneczne popołudnie, a zasłony delikatnie zacieniają okna. Wspólnie z Susan oglądam zarejestrowane na kasecie VHS nagranie jej 40 urodzin. David wyszedł, mówiąc, że nie może na to patrzeć. 

Muzyka, roześmiani znajomi oraz rodzina, a także rytmicznie tańcząca, tryskająca zdrowiem i seksapilem Susan. Młody David z nagrania, na te urodziny dla swojej ukochanej żony, zaparkował pod ich domem czarne mini owinięte wstążką. 

Był tam także striptizer przebrany za goryla, a w reakcji na jego taniec roześmiana przyjaciółka Susan w pewnym momencie nagrania obraca się i mówi do niej: „Już nas widzę, jak pękamy ze śmiechu, oglądając to nagranie w wieku 80 lat!” 

Spojrzałam na siedzącą obok mnie 62-letnią Susan – z krzywą postawą, zawieszonym, nieobecnym spojrzeniem i zagubioną miną. Jest przy mnie, cieszy się z mojego towarzystwa, ale nie ma pojęcia, kim jestem ani co oglądamy; nawet nie zdaje sobie sprawy, że odgłosy imprezy pochodzą z telewizora. Jej Alzheimer o wczesnym początku już bardzo szybko postąpił i postąpi jeszcze tak szybko, że Susan dożyje tylko swoich 65 urodzin. 

To wspólne oglądanie kasety z czterdziestki Susan na samym początku mojego dwuletniego pobytu u tej brytyjskiej rodziny, na południowym wybrzeżu Anglii, na zawsze odmieniło moje życie; ich historia mną wstrząsnęła. 

Wcześniej nie wiedziałam, że na Alzheimera można zostać zdiagnozowanym w młodym (czyli przed 65 rokiem) wieku. Myślałam, że to problem starszych ludzi, znacznie starszych niż 56, bo to w wieku 56 lat została zdiagnozowana Susan. 

A ja, odkąd poznałam ją i całą jej rodzinę dokładnie w dniu jej 62 urodzin, towarzyszyłam im w ich smutku i żałobie. David nie mógł przeboleć, że on i jego żona odkładali całe życie dalekie podróże na emeryturę. 

Za to ja, obserwując z bliska ich życie na emeryturze i ucząc się z doświadczeń innych, dostałam wiatru w skrzydła! 

Pracowałam maksymalnie dwa tygodnie w miesiącu, a na wolnym: Jamajka, Bahrajn, Kuba, Meksyk, Maroko, Turcja, Indie, Egipt… Kiedy firma, która mnie wtedy zatrudniała jako opiekunkę, nie chciała mi dać wolnego w czasie, kiedy miałam zaplanowaną wycieczkę po całej Europie, w odpowiedzi na ich e-mail napisałam: „Życie jest za krótkie – jadę”. 

I tak, w wieku 28 lat, zaczęłam żyć, jakby to był mój final countdown (czyli ostatnie odliczanie), a praca, jak się okazało, na mnie poczekała… “

To krótki fragment z brudnopisu mojej skromnej autobiografii, który bez wątpienia pokazuje, dlaczego świętowanie w tym roku jest dla mnie takie ważne - 5 czerwca to ja kończę teraz 40 lat! Nie tylko pragnę świętować w tegoroczne urodziny na parkiecie swoje szczęście, jakim jest bycie zdrową i posiadającą jeszcze żywych członków najbliższej rodziny oraz bliskie relacje. 

Głęboko w sercu marzy mi się już publikacja książki, moja autobiografia pokaże moją dwudziestoletnią, profesjonalną ścieżkę w opiece, która zaczęła się od szoku, frustracji i desperacji, ale w 2025 roku donosi już o profilaktyce i cofaniu skutków Alzheimera – tak, dokładnie tak – przez ostatnie 20 lat studiowałam temat i wiem, że możemy cofać i w gruncie rzeczy nawet zapomnieć o Alzheimerze! Ale aby móc o tym napisać, potrzebuję niezależności od organizacji, które kochają przez dekady "zbierać środki na badania i tabletki". Moja książka pokaże też moją Drogę do Domu i Samej Siebie, która to prowadziła i nadal wydaje się prowadzić mnie przez zawiłe zakamarki mojej psychiki, ale i przez kolorową, egzotyczną Nikaraguę – kraj, który kiedyś pomyliłam z koktajlem... 

Ale o tym więcej już na kartach książki :) 

Wszystkim wpłacającym z góry bardzo, bardzo dziękuję – warto! Spotkamy się na kartkach mojej książki już niebawem.

Malwina - Aisha