Kiedy bieda puka do drzwi miłość zazwyczaj ucieka oknem… W przypadku rodziny z Sulejówka jest odwrotnie. Mimo że przecieka dach, mimo że drzwi wejściowe to kawałek tektury, mimo iż nie ma łazienki, kuchni… mimo wszystko. Radosna, siedmioletnia dziewczynka o szmaragdowych oczach mieszka na piętrowym łóżku a jej niebo to cieknący, zagrzybiały sufit. Światem jej dwu i pół letniego braciszka jest łóżeczko w kącie, tuż za szafą zza której wygląda czasem ciekawym wzrokiem. Wraz z rodzicami mieszkają w jednym pokoiku małego domku ponieważ tylko w tam jest względnie ciepło. Tata pracuje dorywczo przy wycince drzew. Mama opiekuje się dziećmi, przynajmniej do czasu kiedy najmłodsze będzie mogło pójść do przedszkola. Ich życie staje się cięższe wraz z nadejściem zimy co nie oznacza że jest lekkie wiosną i latem. Zmagają się z każdym dniem. Sami. Stracili wiarę w ludzi i instytucje. Ich życie to trudne wybory, smutek i wyrzuty, bo nie mogą zapewnić dzieciom nie tylko godnych warunków życia ale i perspektyw na lepsze jutro.