"Wyobraź sobie, co czuję brat, który w środku nocy odbiera telefon z informacją, że jego dom rodzinny stoi w płomieniach a młodszego brata, z którym rozmawiał godzinę wcześniej, zabrała karetka. 

Jesteś w stanie wyobrazić sobie, co czuję matka, odbierając w nocy telefon z informacją, że dom, który był dorobkiem jej życia płonie, a syna do którego nie dopuszczają nikogo, zabrała karetka? 

Czy potrafisz wejść w skórę chłopaka, który obudził się w domu, w którym panował mrok przez stopioną instalację elektryczną, w którym temperatura oscylowała pomiędzy 300/400 stopni, gdzie ogień przysłoniły gęste kłęby czadu, który odbierał mu ostatnie sekundy życia? 

Skórę chłopaka, który z pełną świadomością zaczerpnął haust powietrza wiedząc, że jeśli nie uda mu się wybić szyby, to jest to jego ostatni oddech? 

"Z takich pożarów, nie wychodzi się cało" - 

powiedział jeden ze strażaków gaszących pożar. 

Chłopak o którym jest ta historia, na całe szczęście przeżył. 

Każdy członek rodziny, przyjaciel, każdy znajomy, sąsiad, przechodzeń, będzie widział w tej historii coś innego - może wyciągnie z tego jakieś wnioski, może popatrzy ze współczuciem, komuś innemu pociekną łzy, ktoś inny zaoferuje pomoc. 

Jednak pożar ten odebrał dach nad głową całej rodzinie. Zabrał wszystko. 

Ty, on, ona, my i wy. Możemy pomóc. Liczy się każdy, najmniejszy grosz. 

Pamiętaj, dobro, które dajesz - wraca🍀