Ostatnia podróż Ariczki...za tęczowy most.

Ariczka przez 15 (lub 16) lat swojego życia zjednała sobie dziesiątki ludzi, swoim przyjacielskim, otwartym charakterem. Lgnęła do wszystkich, bo wszystkich kochała i kocha. Nie bała sie żadnych innych zwierząt, bo z każdym chciała się poznać i zaprzyjaźnić (nawet raz do łosia podeszła, żeby go powąchać, a potem razem z nim jadła trawę :), mimo, że nie raz za to obrywała i była pogryziona.

Wierzę, że pozostanie w pamięci Was wszystkich, którzy ją kochacie! Bo ona nie była tylko moja - była wszystkich. Wielu z Was zabierało ją na spacery, podczas gdy ja biegałam z Hasanką. Bardzo Wam za to dziękuję, że była zaopiekowana, że poświecaliście jej swój czas i uwagę. Dzięki temu nie czuła się pozostawiona czy niepotrzebna.

Niestety, nieubłaganie zbliża się czas naszego rozstania. Rak nad oczkiem rośnie, coraz większe problemy z siadaniem i wstawaniem, mimo librelli. Budzi mnie w nocy jej ciężki oddech.

Na pewno cierpi. Nie chcę, żeby cierpiała jeszcze bardziej, ale z drugiej strony chciałabym, żeby z nami była jak najdłużej. Obawiam się, że w przyszłym miesiącu się pożegnamy. Mam nadzieję, że mi wybaczy, że nie zawsze bylam najlepszym przewodnikiem, zwłaszcza na początku. Była moim pierwszym psem i z roku na rok nasza relacją była coraz głębsza. Nauczyłam się jej i kochałam ją na jej warunkach. Jej obecność przez 15 lat wytyczała drogi w naszym życiu. Dzięki niej adoptowałam Hasankę, zmieniłam pracę, zaczęłam spędzać z nią każdą wolną chwilę na łonie natury, podróżowałam, aż w końcu dla niej i dla Hasanki zamieszkałam tu gdzie zima trwa pół roku, z dala od gorąca i kleszczy. Ariczka zawsze dawała i daje mi wsparcie w trudnych chwilach. Bez niej już nic nie będzie tak jak przedtem, tak jak być powinno.

Chcę jeszcze raz zabrać ją na ostatnią wycieczkę naszym samochodem, akurat w tych dniach pod koniec lutego kiedy ją adoptowałam w 2011r. To będzie też nasz wspólny prezent na moje urodziny 26 lutego.

Muszę przygotować się zawczasu na moment pożegnania. Psychicznie to niemożliwe, ale przynajmniej praktyczne sprawy mogę zaplanować.

Chcę pożegnać Ariczkę w domu. Nie zaprowadzę jej do kliniki, (jak tutaj większość robi), żeby ją tam zostawić.

Lekarz, który tu przyjedzie zabierze ją do domu pogrzebowego na indywidualny "pochówek". "Domek" na jej prochy zamówię z Polski. Gdy kiedyś przyjadę do Polski, zostawię jej część na naszym wale nad Narwią, gdzie była najszczęśliwsza, bo wolna! Zawsze tam chodziła, nawet biegała luzem i zawsze wracała. Jej łapki zrobiły tam kilka tysięcy kilometrów. Zawsze była bardzo dzielna.

Chyba już nic więcej nie mogę dla niej zrobić. Ale przynajmniej pożyła i dobrze pojadła przez dwa lata od momentu, kiedy pierwszy raz kazano mi rozważyć eutanazję.

Wiem, że wielu z Was chciałoby się z nią pożegnać jeszcze za życia, w Polsce, ale to już niestety niemożliwe. Nie zniosłaby takiej długiej podróży i temperatury.

Każdy, kto zechce może symbolicznie zostawić "cegiełkę" na jej ostatnią podróż za tęczowy most. Bardzo dziękuję, że byliście z nią przez całe jej życie: od adopcji aż do teraz.

Joanna Szeler