Świadectwo z Granicy.

W szóstym dniu wojny w Ukrainie Punkt Medyczny Grupy Ratowniczej HKR Pszczyna był już gotowy do działania. Stanowił integralną część punktu recepcyjnego dla Uchodźców w Przemyślu. Namiot nie został jeszcze do końca przygotowany, a już przed nim stała już kolejka potrzebujących obywateli Ukrainy. Pierwsza noc była trudna. Cały nasz zespół składający się z 8 osób pracował bez przerwy. Z każdym kolejnym dniem coraz sprawniej organizowaliśmy pracę, żeby oszczędzać siły i być bardziej efektywnymi w udzielaniu pomocy medycznej.

           Dzień rozpoczynał się wcześnie nad ranem, około godziny 6. Ze względu na dużą ilość osób potrzebujących działaliśmy w kilkuosobowych zespołach, zmieniając się co 6 godzin. Wolontariusze z innych działów także pracowali w punkcie całą dobę, więc Ratownicy mogli skorzystać z posiłków o dowolnej porze- przed lub po dyżurze. Ogrom pracy sprawiał jednak to, że nie zawsze byliśmy w stanie znaleźć czas na zaspokojenie swoich podstawowych potrzeb. Najtrudniejsze były noce, kiedy dyżurowaliśmy w zespołach dwuosobowych, zmieniając się co 3 godziny. Transporty ludzi z granicy polsko-ukraińskiej przyjeżdżały przez całą dobę. W miarę eskalacji wojny liczba uchodźców zwiększała się skokowo. Byliśmy zmuszeni budzić pozostałych Ratowników, ze względu na dużą liczbę potrzebujących pomocy. Kobiety-w tym ciężarne, dzieci, nieraz niemowlęta, młodzież, osoby starsze, niepełnosprawni… Twarze, gesty, emocje, rozmowy, przejawy wojennej traumy: te obrazy zostaną w nas wszystkich. Ta wojna dotyka każdego nie z ekranu smartfona, ale tu i teraz. Spotkanie z konkretną ofiarą wojny odcisnęło na zawsze piętno we mnie oraz w moich koleżankach i kolegach w służbie. Granica państw stała się miejscem pytań granicznych: pytań o istotę człowieczeństwa.

           W skład naszego zespołu wchodził lekarz, pielęgniarka lub ratownik medyczny i ratownicy Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy. Przede wszystkim trafiali do nas pacjenci potrzebujący podstawowych leków przeciw grypie, przeziębieniu, czy grypie żołądkowej, co przy masowym noclegu na halach nie było banalnym problemem. Wiele osób wymagało również od naszego zespołu wsparcia psychicznego, rozmowy, czasem po prostu wysłuchania, objęcia rękami i przytulenia- utwierdzenia ich w tym, że są już bezpieczni. Udzielaliśmy też pomocy w stanach nagłych takich jak odwodnienia, hiperglikemia, hipoglikemia, bóle w klatce piersiowej, post traumatyczne zaburzenia psychiczne oraz w wielu innych, o których nawet ciężko pisać. Pomimo skrajnego zmęczenia, każdy z nas działał w pełnym skupieniu i z troską o dobro każdej osoby, która zwróciła się do nas o pomoc. Służba przede wszystkim- dla dobra naszych Bratnich Narodów. Nigdy więcej wojny!

Ratownik Grupy Ratowniczej HKR Pszczyna