Nie wiem, jak dalej żyć…

Nie było mnie tyle, bo za dużo się działo… za dużo. Moja mama… Nie potrafię o tym mówić, przepraszam.

Teraz jestem już sama. Muszę tylko załatwić jeszcze pewne sprawy, ale ból od środka mnie dusi. Od tygodnia wymiotuję z nerwów – żyję na wodzie, kawie. Nie potrafię się z tego podnieść. Mam psychologa dzwonić mogę w każdej chwili w razie ataku paniki, biorę leki, głównie na noc, żeby móc zasnąć. Ale noce to ciągłe chodzenie od okna do okna. Nie mogę znaleźć spokoju. To wszystko tak bardzo boli.

Noc, ciemny pokój i cisza – słyszę wszystkie swoje myśli i krople łez. To jest teraz moje życie. Ta otchłań która mnie otacza

Pusta lodówka i rezygnacja z życia – to moja codzienność. Na zewnątrz muszę jednak udawać. Dla syna. Nie chcę, żeby widział mój ból. On jest moim powodem, by walczyć, choć wewnątrz czuję, jak umieram po kawałku jak by szpilki wchodziły w moje serce zresztą tego nie da się opisać. Jestem z niego dumna – tak dobrze i spokojnie przetrwał drogę babci.

Darek jest na oddziale rehabilitacji i neurochirurgii. Jeśli jego stan się nie poprawi… nawet nie chcę o tym myśleć. Lekarz wspominał, że w domu może być potrzebny specjalistyczny sprzęt, jak bieżnia, bo jego noga jest bezwładna. Ale to wszystko jest jeszcze wstępne.

Nie mamy samochodu. Nie mam prawa jazdy i nie wiem, jak będziemy sobie radzić z dojazdami na kontrole i rehabilitacje. Nie wiem nic, nie mam sił o tym myśleć.

Zrzutka wciąż trwa – zostało już niewiele do końca. Nie pokażę stanu konta, ale naprawdę jest puste. Nie mam już siły pisać postów. Muszę chociaż trochę dojść do siebie, bo nie mogę zapomnieć o synu. Ja już nie mam rodziny, ale on wciąż ma nas.

Ten rok zaczął się okropnie. Proszę, jeśli chcesz pomóc nam stanąć na nogi, każda złotówka jest dla nas cenna. Proszę, nie pytajcie o więcej – nie jestem w stanie tłumaczyć.

Numer blik: 571205485

 (proszę, nie dzwonić z nieznanych numerów i nie zostawiać głuchych telefonów – telefon mam ściszony, bo każdy dźwięk przypomina mi o najgorszych chwilach mojego życia).

Ten telefon, który zabrał mi najukochańszą osobę, długo pozostanie w mojej pamięci. Trzecia rano… cholerne choroby wszystko niszczą, zabierają, zawsze wygrywają.

Dbajcie o swoich bliskich ja już czasu nie cofnę kilka lat temu i teraz,ale wy jeszcze macie ten czas który nie wiadomo kiedy się skończy 

Każda pomoc ma dla nas ogromne znaczenie. Dziękuję całym sercem każdemu, kto chce pomóc. Wasze wsparcie jest dla nas wszystkim.

#ból #strata #bliskaosoba #tęsknota #ostatniadroga #pomoc #wsparcie