Duszek – kot, którego nikt nie chciał zauważyć...

Duszek nigdy nie miał domu. Był tylko cieniem – wiejskim duchem, który snuł się między zabudowaniami, niechciany, niezauważany. Czasem ktoś rzucił mu resztki, ale to nie było jedzenie, które dawałby siłę. To były ochłapy – tyle, by przetrwać, nie żyć.

Gdy w końcu ktoś postanowił przerwać ten dramat, zabrać go z miejsca, które znał tylko z głodu i bólu, jego „opiekunowie” zaprotestowali. Bo przecież „to ich kot”.

Ale czy tak traktuje się istotę, którą się kocha? Duszek był skrajnie wychudzony, brudny, poraniony. Jego ciało pokrywały blizny po wielu bójkach, a w oczach czaiło się zrezygnowanie. Anemia, niedobory, wyniszczone nerki… to nie był kot, to była rozpacz ubrana w futro.

Duszek trafił pod nasze skrzydła w stanie, który łamał serce. A jednak – mimo cierpienia – nie walczył. Jakby sam już nie wierzył, że ma do czego wracać. Trzymał się na uboczu, niewidzialny. Jakby wiedział, że jego życie dla świata nie znaczyło nic. Ale dla nas znaczyło. I zaczęła się walka. Po pobycie w naszej kociarni i szpitalu, Duszek trafił do domu tymczasowego.

Otoczony troską, jakiej nigdy nie zaznał. Dziś dostaje leki na nadciśnienie, zastrzyki na niedokrwistość i witaminę B12. Suplementy dla nerek. Codzienne kroplówki.

Codzienna nadzieja. I dzieje się cud. Duszek powoli wraca. Przybiera na wadze. Jego sierść znów zaczyna błyszczeć. Je z apetytem. Czasem nawet pozwala sobie na mruczenie… Dziś może wygrzewać się w słońcu na balkonie. Przytulać do człowieka, który go kocha. Czuć się chciany. Czuć się bezpieczny. Po raz pierwszy w życiu.

Prosimy, pomóż Duszkowi. Wesprzyj kota o wielkim, poranionym sercu, które wciąż chce kochać!