Adam mój przyjaciel 30 kwietnia przyniósł drabinę, która posłużyła do zdjęcia ukraińskiej flagi z balkonu Urzędu Miasta Białej Podlaskiej. Flaga, z należytym szacunkiem, w asyście zgromadzonego tłumu została zdjęta, zabezpieczona i — zgodnie ze słowami pana Grzegorza Brauna — zwrócona w najbliższym możliwym terminie do konsulatu Ukrainy w Lublinie.

W mojej opinii wynikało to z patriotycznego obowiązku, miało charakter symboliczny i pokojowy — nie było motywowane korzyścią majątkową, lecz aktem obywatelskiego sprzeciwu wobec obecności obcej symboliki w przestrzeni publicznej.

Uważam, że poza krótkotrwałymi, wyjątkowymi okolicznościami na gmachach polskich urzędów winny powiewać wyłącznie flagi polskie — biało-czerwone. Flaga Ukrainy, która została zdjęta, wisiała tam trzy długie lata, bez żadnej podstawy prawnej, bez konsultacji z mieszkańcami.

Na początku tej sprawy zarzutem było zwykłe wykroczenie, które, jak sądzono, zostanie szybko umorzone.

Dziś Adamowi grozi do 8 lat więzienia — postawiono mu zarzut z art. 278 § 3a Kodeksu karnego: kradzież szczególnie zuchwała.

To nie jest tylko sprawa Adama — to sprawa każdego Polaka. To sprawa honoru i narodowej tożsamości. Nie chodzi o gest — chodzi o zasady. O to, czy jeszcze potrafimy stanąć w obronie tego, co nasze, co najcenniejsze.

Kto milczy wobec lekceważenia biało-czerwonej, ten przyzwala na to, by z czasem przestała coś znaczyć. A jeśli dziś nie obronimy polskiej flagi, to jutro możemy nie mieć już czego bronić.

Pokażmy systemowi, że Polska nie będzie klękać. Że nie godzimy się na wypieranie naszych symboli, języka, kultury.

Bo najpierw znikają flagi, potem nasz język, a na końcu — nasza tożsamość.

Każda, nawet najdrobniejsza wpłata — to pocisk w naszej walce. Każde słowo wsparcia — to tarcza w sądzie, która będzie go bronić.

Cały ten proces, który go czeka, to test — test na polskość. Zdajmy go razem.

Dziękujemy, że chcecie stanąć do tej nierównej walki obok nas.