Mam 36 lat, wspaniałego 8-letniego syna, fajnego faceta, cudownych przyjaciół, na których mogę liczyć, wokół samych sprawdzonych fajnych ludzi, mam wszystko co powinno gwarantowac dobre, wspaniale zycie i... raka.

Rok błędnie leczona, diagnozowana na inne choroby, żyłam z bólem i w bólu. Pandemia pokrzyżowała mi kolejne próby diagnozy aż do kwietnia, kiedy udało mi się zrobić prywatnie badanie USG piersi, z wynikami którego pierwsze kroki pokierowałam na onkologiczny oddział.

Biopsja, diagnoza – nowotwór złośliwy z przerzutem do węzłów. Później kolejny cios i informacja, że są przerzuty do kości.

Chciałabym dostać jeszcze kilka lat, wychować syna i nie zostawiać go z bólem po śmierci mamy. Jeszcze tyle chciałabym go nauczyć, tyle mu pokazać. Będę walczyć o każdy dzień, miesiąc, rok.

Proszę Was wszystkich o pomoc – moich przyjaciół, dalszych i bliskich znajomych. I Ciebie, zupełnie nieznajomy mi człowieku. Być może też masz dziecko, któremu zawaliłby się świat, gdybyś odszedł/gdybyś odeszła. Wierzę, że przede mną jeszcze kilka lat z bliskimi. Niczego nie pragnę bardziej.

Dziękuję!