Samotna z chorobą, proszę o wsparcie

Dzień dobry! Mam zaledwie 47 lat i nadal chcę żyć pełnią życia.

Przez lata choroby, a szczególnie w ciągu ostatniego roku, wylałam mnóstwo łez. Coraz częściej nachodzą mnie myśli samobójcze, ale paraliżuje mnie strach przed zostawieniem mojej córeczki. Jej ojciec tchórzliwie uciekł, kiedy zetknęłam się ze swoim problemem, i teraz ma ona tylko mnie i moich rodziców, którzy również nie są już młodzi i są na emeryturze.

Tutaj w Polsce jestem całkowicie sama.

Sama czasem się dziwię, jak to wszystko znoszę. Łatwiej byłoby to wszystko zakończyć raz na zawsze… ale myśli o córce nie dają mi spokoju — nie mogę jej zostawić.

Moja walka zaczęła się już w chwili porodu. Należy do tych kilku procent kobiet, które doświadczyły dramatycznych powikłań – powstała u mnie przetoka odbytniczo-pochwowa, która zniszczyła moje życie. To skutek błędu medycznego i zaniedbania personelu lekarskiego.

Przez wiele lat żyłam z tą dolegliwością – z ograniczeniami, bólem, wstydem, ale starałam się jakoś funkcjonować.

Niestety, rok temu nastąpiło ostre zaostrzenie stanu. Życie stało się niemożliwe, więc podjęłam desperacką decyzję o operacjach.

We wrześniu 2024 roku wykonano mi kolostomię, by potem przeprowadzić operację zamknięcia przetoki, a na końcu – zamknięcie kolostomii.

W listopadzie przeszłam drugą operację, ale znów zakończyła się nową przetoką. Potem założono mi drenaż. Dwa tygodnie temu przeszłam kolejną operację.

Niestety — znów z nawrotem. To już czwarta operacja w ciągu ostatniego roku. Każda z nich oznacza miesiące bólu, leżenia i izolacji.

Nie mogę pracować — ani fizycznie, ani zdalnie. Pracodawcy nie chcą przedłużać umów, bo ciągle jestem na zwolnieniach.

Leczenie i rehabilitacja wymagają czasu i pieniędzy, a ja jestem tu całkowicie sama. Moja rodzina mieszka za granicą, partner odszedł.

Zostałam tylko ja — i ta walka.

Każda złotówka pomoże mi kupić leki, jedzenie, środki higieniczne.

Błagam o wsparcie.

Nie tracę nadziei, że kiedyś wrócę do życia, ale nie wiem, ile jeszcze operacji przede mną.

Czasem nie jestem w stanie ani chodzić, ani siedzieć, ani nawet wyjść z domu jak normalny człowiek.

Z całego serca dziękuję za każdą pomoc. Niech Bóg wynagrodzi Wam wasze dobro stokrotnie.

A ja na zawsze zapamiętam każdego, kto wyciągnął do mnie pomocną dłoń.