W dniu Trzech Króli mojej mamie zrobiło się słabo. Tak po prostu. Zaczęło jej się kręcić w głowie... Bardzo się zapierała, mówiąc, że jej przejdzie, ale ja w końcu podjęłam decyzję o zadzwonieniu na numer ratunkowy. Ratownicy stwierdzili, że to udar. Już na miejscu, w szpitalu, po badaniach, okazało się, że to udar pnia mózgu. Dzisiaj, po kilku dniach, mama nie potrafi chodzić. Jej noga jest praktycznie bezwładna, tak samo prawa ręka. Mama z osoby super żywotnej i niejednokrotnie utrzymującej nas obie (ponieważ miałam swego czasu silny rzut nerwicy z ogromnym lękiem przed wyjściem z domu i nie tylko), stała się osobą niesamodzielną. Od początku tego roku nie mam pracy, mama teraz nie może już chodzić do swojej i utrzymujemy się tylko z jej emerytury, która jest tą najniższą. Nie oszukujmy się, czeka nas ciężka walka i trudna przeprawa. Potrzebujemy pieniądze na dalsze leczenie i na życie. Wciąż nie wiemy, jaki jest koszt i plan dalszego leczenia, ale każda pomoc jest w cenie. Proszę o wsparcie dla tej mojej bohaterki, bo już nią jest. Bo walczy, bo widać, że tworzy plany na przyszłość. Nie chcę, żeby brak papierków, które zwą pieniędzmi, odebrał jej nadzieję na lepsze i bardziej sprawne życie...

PS Mówię na Mamę teraz Dieta Mielona. To chyba jej jakiś tajny kryptonim 😉 Jeśli chcecie wiedzieć więcej, to zapraszam na Facebooka, na mój fanpage - Kraina Scarlett, czyli miejsce wybrukowane optymizmem.

Aktualizacja: Mama obecnie wyjechała do Branic na oddział rehabilitacji neurologicznej. Póki co, nie wiemy na jak długo. W mieszkaniu chciałabym wprowadzić kilka udogodnień, począwszy od kupna wyższego łóżka, by Mama nie miała problemów, żeby z niego wstać.

Ostatnie dwa tygodnie to pobyt Mamy w domu. Obiecywano mi, że ona będzie samodzielna, że mogę ją na spokojnie zostawiać samą. Jednak przez cały ten czas nie miała siły, żeby wstać z łóżka. Samo jedzenie było ogromnym problemem, bo jeszcze ma kłopoty z przełykaniem i niejednokrotnie się krztusiła. Możecie się domyślać jak było ciężko...

Po pobycie w Branicach, myślę o prywatnym ośrodku zlokalizowanym w Opolu. Jednak na to też brakuje nam funduszy. Co nie zmienia faktu, że nawet jeśli miałabym ją rehabilitować samymi własnymi rękami i puzzlami, to zrobię wszystko co w mojej mocy, by wróciła jej pełna sprawność.

Nasza dwuosobowa rodzina zachorowała... Dopiero teraz czuję to z całą mocą. I to nie tylko kwestia udaru mamy, jej nadciśnienia, miażdżycy, dny i faktu, że od teraz całkowicie musimy zmienić nasze życie. Zachorowałyśmy razem na lęk o to, co dalej. Zachorowałyśmy na bezradność. Chwilami również na samotność, bo tak naprawdę za zamkniętymi drzwiami czułyśmy się okropnie osamotnione. Jednak lekiem na to wszystko może być jedno Wasze udostępnienie, o które proszę. I dziękuję za to, że z Wami jest lżej. I Mama dzięki Wam mogła być przez ostatni czas spokojniejsza.