WARA I GAT LAIP (Woda życia)

13 zbiorników na wodę dla 13 wiosek parafii Kewabi w Papui Nowej Gwinei

Ks. Filip Manikowski MSF, misjonarz Świętej Rodziny, pracuje w górach Papui Nowej Gwinei wraz ze swoim współbratem ks. Damianem, proboszczem parafii. Próbuje zebrać fundusze na zakup i instalację 13 zbiorników z tworzywa sztucznego na wodę deszczową, każdy o pojemności 9 500 litrów, dla 13 wiosek parafii Kewabi.

Na tym terenie nie ma wodociągów. Mieszkańcy – często dzieci i osoby starsze – codziennie pokonują strome, gliniaste zbocza, aby zdobyć wodę z rzeki lub źródła. Czasem wędrują nawet pół godziny w jedną stronę z butelkami i kanistrami (np. po oleju lub benzynie), aby przynieść wodę do picia, gotowania i mycia dla swoich rodzin. Na raz przenoszą zwykle 15–20 litrów. To zajmuje dużo czasu, wymaga siły i bywa niebezpieczne.

Koszt jednego zbiornika, wliczając wylewki betonowe, rynny, rury, kran, transport i robociznę wynosi 10 000 zł. Dzięki wsparciu darczyńców możliwe będzie zgromadzenie 123 500 litrów wody dla wszystkich 13 miejscowości, jeśli uda się zebrać 130 000 zł.

W parafii Kewabi mieszka ok. 4 tys. katolików. Choć to tylko część lokalnej społeczności, inni mieszkańcy również będą mogli korzystać z wody.

Dla ludzi jest to znak, że w Kościele jest źródło życia. Jak mówi Chrystus w Ewangelii św. Jana:

"Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije!" (J 7,37)

Określenie „woda życia” (w tok pisin: „wara i gat laip”) ma dla Papuasów podwójne znaczenie: woda jest niezbędna do życia doczesnego i symbolizuje życie wieczne. W Apokalipsie znajdziemy też wezwanie:

"Kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie" (Ap 22,17).

Każdy z nas może wziąć udział w tym dziele – zarówno charytatywnie, jak i ewangelizacyjnie – i pomóc naszym braciom na drugim końcu świata „napoić się potokiem Bożego szczęścia” (por. Ps 36,9).

Wioski parafii Kewabi:

1. Mala (kościół św. Tereski) – jedna z najmniejszych wiosek, u stóp góry Giluwe (4367 m n.p.m.). Ze względu na wysokość jest tu bardzo zimno („Giluwe ice”). Ostatnie gradobicie zniszczyło ogrody i mieszkańcy (ok. 20 rodzin) zmagają się z trudnościami by zdobyć pożywienie. Czasem niestety chodzą spać głodni. Pierwszym katechistą był Moses, obecnie jego syn David wybudował nowy kościół i podtrzymuje wiarę w wiosce.

2. Kirene (kościół św. Franciszka) – położona przy skale Anenda („ogromna skała”). Tu znajduje się chatka ks. Filipa, który kilkanaście razy w miesiącu odwiedza poszczególne „outstations”. Wieś charakteryzuje się państwową szkołą, drogą asfaltową i obecnością aż 13 kościołów różnych wyznań.

3. Paware (kościół św. Augustyna) – położona głęboko w buszu, blisko małej rzeki Eno. W wyniku konfliktów plemiennych większość domów spłonęła, mieszkańcy uciekli. Na miejscu pozostał katechista, który nie chciał zostawić kościoła. Teraz ludzie powoli wracają. Na nowo powstały tu grupy młodzieży i ministrantów przy kościele.

4. Tiri (kościół św. Szczepana) – prowadzi do niej piękna droga, gdzie można spotkać rajskie ptaki. Mieszkańcy żyją w tradycyjny sposób, uprawiają pola i zdobią swoje domy. Pracuje tu katechista Daniel.

5. Muku (kościół św. Jana Chrzciciela) – centrum parafii, do którego można dojść tylko pieszo, ponieważ wioska leży na zboczach góry Utiame (wysokości naszych Rysów). Wspólnota jest liczna i obejmuje wielu młodych wiernych.

6. Pundura (kościół Nawrócenia św. Pawła) – położona na stromym pagórku nad rzeką Mambu. Mieszkańcy schodzą po wodę ok. 20 minut. Wspólnota niedawno obchodziła jubileusz 50-lecia od kiedy, jak mówią mieszkańcy "Słowo Boże spadło na ich ziemię".

7. Loyenda (kościół śś. Piotra i Pawła) – położona nad rzekami Mambu i Yellow. Dzieci witają tu misjonarzy, a Michael z rady parafialnej smaży pstrągi prosto z rzeki.

8. Iarena (kościół św. Faustyny) – tradycyjna wioska papuaska blisko drogi asfaltowej. W przeszłości mieszkał tu katechista James, uważany za świętego człowieka; po jego śmierci jego rodzina kontynuuje misję.

9. Wara Kuni (kościół św. Piotra To Rot) – blisko Iareny. Most z bali nad rzeką Kuni prowadzi do kościoła. Wspólnota jest niewielka, ale silna i w większości katolicka. Mieszkańcy pięknie śpiewają psalmy i grają na bębnach zwanych „kundu”.

10. Paipa (kościół św. Michała Archanioła) – najmniejsza wioska, wspólnota obejmuje 6 domów. Kościółek jest skromny, ale zawsze pięknie udekorowany kwiatami. To Paul i Norin dzielnie przechowują wiarę w w swojej rodzinie.

11. Yamanda (kościół św. Józefa) – położona dość niedaleko głównej stacji, ale prowadzi do niej trudna, stroma droga. Wspólnota była dotknięta wieloma konfliktami. Stary kościółek to malutki buszowy "kunai haus" kryty strzechą. Pomimo trudności mieszkańcy budują nowy kościół, który ma już blaszany dach, z którego można będzie zbierać wodę.

12. Yate (kościół Trójcy Świętej) – duża wioska z silną katolicką wspólnotą. Yate to płodna kraina z której na świat wyszli katechiści, siostry i brat zakonny, a także ksiądz, który posługiwał w diecezji Mendi. Jest tu szkoła podstawowa, którą opiekują się misjonarze. Mieszkańcy z oddanym sercem wspierają sanktuarium Maryjne w Muli.

13. Muli (kościół parafialny Narodzenia Matki Bożej, sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej) – centrum pielgrzymkowe parafii, odwiedzane przez pielgrzymów z całego kraju. W Muli mieszka ks. Damian, rektor i proboszcz, a także działa przedszkole i szkoła podstawowa. Planuje się tu pierwszą w historii Papui kaplicę wieczystej adoracji.