Nie jest łatwo opisać tę historię bo ona wciąż dzieje się i nadal niewiadomym jest jak się zakończy.....

Ranek 1 lipca br. Nasza Bella nie chce jeść ani pić. Wciąż przytula się, mruczy ale czuję, że coś jest nie tak. Wyruszamy więc do weterynarza. Tam lekarz stwierdza anemię, wyklucza białaczkę. Bella dostaje kroplówkę i antybiotyk. Mamy pojawić się ponownie w poniedziałek. Wracamy do domu, niekoniecznie z ulgą, mam złe przeczucia. W domu Bella bardzo osłabiona zaczyna mieć problemy z oddychaniem. Jedziemy już do innego weterynarza, gdzie u Belli stwierdzono IMHA - chorobę autoimmunologiczną o nieznanej dotychczas przyczynie. Organizm Belli niszczy czerwone krwinki, bardzo agresywnie i szybko. Hematokryt spadł do 10% gdzie minimum to 30 %. Okazuje się, że mamy mało czasu gdyż Bella po prostu dusi się z niedotlenienia. Pilna jest transfuzja krwi. Panie informują Nas, że nie będzie łatwo gdyż ogólnie brakuje kociej krwi. Za ich namową i ogromnym wsparciem, bierzemy naszego drugiego kota i ruszamy do umówionej wcześniej kliniki. Tam finalnie lekarze rozkładają ręce i odmawiają transfuzji. Czujemy, że tracimy czas, Bellę, czujemy się bezradni. Nikt w Warszawie, jak i w okolicach nie chce Nas przyjąć ani pomóc. Wszyscy po kolei odmawiali. Ostatecznie, jedyna klinika w Warszawie, mimo innych trudności, przyjęła Nas i otoczyła wspaniałą opieką. Ale walka dopiero zaczęła się.....

Stan na dzisiaj jest taki.... Nasza kotka miała dwie transfuzje krwi, do tego doszło uszkodzenie wątroby, pojawił się płyn w płucach i jamie brzusznej. O ile z wątrobą i płynem poradzono sobie, tak z odbudową czerwonych krwinek wciąż jest ciężko. Bella dostaje steryd, kroplówki, leki wzmacniające i wciąż przebywa w szpitalu. Mimo to, ONA WCIĄŻ WALCZY, ku Naszemu i lekarzy zdziwieniu. Mimo tak dużych strat, jej organizm chce się regenerować, poprawia się szpik, parametry wątrobowe. Bella po prostu chce żyć!!! Ilość wylanych przez Nas łez jest nie do opisania....

Ktoś by powiedział, żeśmy głupi bo walczymy o kota.... burego dachowca. Że wydajemy kilka tysięcy złotych, bo przecież te pieniądze przydałyby się na inny cel. Dla Nas Bella to więcej niż tylko zwykły dachowiec, jest członkiem rodziny. Wychowaliśmy ją od małego, nauczyłam ją tego, czego powinna nauczyć ją jej mama. A najcudowniejsze w Belli jest to, że kiedy córka poważnie chorowała, to właśnie Bella ciągle z nią spała albo leżała przed jej łóżkiem i ją obserwowała. Niezależnie kto u Nas chorował, Bella niczym opiekun, zaraz była przy chorym. Ogrzewając sobą i mrucząc jakby mówiła, że będzie dobrze.

Nie mielibyśmy serca zostawić ją teraz, na pewną śmierć. Tym bardziej, że jest nadzieja, wciąż możemy walczyć. Jeśli Bella wyjdzie ze szpitala to czeka Nas dalsze leczenie, sterydy, badania i kontrole. Ale my nie odpuścimy!

Jeśli są wśród Was kociarze, ludzie dobrych serc, to choć jest to dla mnie wstydliwe, cicho proszę o pomoc. Wierzę, że za jakiś czas ta choroba będzie tylko przykrym wspomnieniem.... Dziękuję