Często mówi się mylnie, że koty mają dziewięć żyć. Wszyscy wiemy, że to nieprawda, ale Pascal jest kotem starej daty i próbuje udowodnić, że w każdej legendzie tkwi ziarno prawdy.

Kociak, pomimo swojego młodego wieku, przeszedł bardzo wiele. Można by powiedzieć, że z jakiegoś powodu los się na niego uwziął, ale on dzielnie próbuje oszukać przeznaczenie, a my razem z nim. Ale zacznijmy od początku.

Pascal jest małym, drobnym, uroczym kocurkiem, który do tej pory był bezdomny. Trafił pod naszą opiekę w okolicznościach co najmniej ekstremalnych, został zupełnie przypadkiem zauważony przez wolontariuszkę, jak siedział przerażony, zziębnięty na drzewie i płakał. Prawdopodobnie został przez kogoś przegoniony i próbował ratować życie ucieczką na drzewo. Gdyby wolontariuszki tam akurat nie było, pewnie nie byłoby również dzisiaj o kim pisać…

Szybko okazało się, że kotek cierpi na panleukopenię, jest to bardzo poważna choroba, która bez leczenia dziesiątkuje koty, szczególnie małe kociaki, jeszcze na nią nieodporne. W fundacji został podniesiony najwyższy alarm epidemiologiczny. Wolontariuszki spędzały codziennie długie godziny na sprzątaniu i potrójnym odkażaniu wszystkiego, aby zapobiec rozprzestrzenieniu się wirusa.

Ciągle baliśmy się również o tego malucha, który miał potwierdzoną chorobę. Wiecie, że jest ona często nazywana kocim tyfusem? Możecie sobie zatem wyobrazić, z czym mieliśmy do czynienia… Obserwowaliśmy kota, czy czuje się lepiej, czy reaguje na antybiotyki, czy zaczął jeść. Po kilku dniach kocurek wydawał się w trochę lepszej formie. Pascal walczył. Dzielnie, jak na swój młodziutki wiek i drobniutkie ciałko. Skończyliśmy serię kroplówek, zaczęliśmy obserwować, czy kotek zaczyna samodzielnie jeść. Odetchnęliśmy delikatnie z ulgą, w nadziei, że choroba niedługo ustąpi.

Znacie określenie „cisza przed burzą”? Takim właśnie momentem okazała się ta chwila ulgi. Za moment znów mieliśmy drżeć w obawie o życie tego małego kota, który przecież nie pchał się sam na świat, a jedyne, co zna to bezdomność i choroby. Dolegliwości nie ustępowały tak, jakbyśmy tego oczekiwali, zrobiliśmy powtórne badania i zaczęliśmy podejrzewać zakaźne zapalenie otrzewnej. Kolejna paskudna, wirusowa choroba do kolekcji.

Przecieraliśmy oczy ze zdumienia: „Jak to możliwe, że tak małą istotkę może spotkać tyle złego?!” I jak to możliwe, że ten malec jeszcze się nie poddał?

My widzimy jego codzienne zmagania, widzimy, że chce żyć i całe kocie życie przed nim! To mały, ale bardzo silny jak na swój wiek kociak, ma niesamowitą wolę życia.

Pomożesz nam go uratować? Oszukajmy przeznaczenie razem.