Mam na imię Adrian, mam 22 lata. Zwracam się z ogromną prośbą o pomoc – bo jestem w momencie życia, w którym naprawdę nie mam już siły walczyć sam.

Pochodzę z Częstochowy, większość dzieciństwa i młodości spędziłem w ośrodkach wychowawczych. Nie miałem rodziny, która mogłaby mnie wesprzeć – ojciec nigdy się mną nie interesował, a mama wyjechała za granicę i zupełnie się ode mnie odcięła. Zostawiła mi jedynie… długi, które do dziś mnie prześladują.

Próbowałem wszystkiego, żeby stanąć na nogi. Przeprowadziłem się do Łodzi, potem do Warszawy – chciałem nowego startu, pracy, niezależności, lepszego życia. Niestety rzeczywistość okazała się brutalna. Zostałem oszukany finansowo, wyrzucony z pracy, bo miałem czelność poprosić o więcej godzin, by móc wynająć mieszkanie i przestać tułać się z miejsca na miejsce. Nie mam już nic. Ani dachu nad głową, ani pracy, ani rodziny, do której mógłbym się zwrócić.

Na wszystko, co piszę, mam dokumenty – z ośrodków, z pracy, z sądu. Nie szukam współczucia, tylko szansy. Zawsze starałem się pomagać innym, nawet kiedy sam nie miałem z czego żyć. Ale dziś, po raz pierwszy, sam proszę o pomoc.

Mam ogromną determinację, by wyjść z tego dna. Potrafię pracować, potrafię robić wiele rzeczy – od fizycznych robót po pomoc innym ludziom. Mam dobre serce, ale to nie wystarcza, gdy nie masz gdzie spać i za co jeść.

Proszę – jeśli możesz, pomóż mi stanąć na nogi. Każda złotówka, każde udostępnienie, każda dobra myśl ma znaczenie. Bo ja naprawdę chcę żyć, tylko już nie daję rady sam.

Z góry dziękuję każdemu, kto da mi nadzieję.

Adrian