Nazywam się Aleksandra, jestem Matką pięcioletniego Antosia i półtorarocznego Jasia, których wychowuję wraz z Mężem, Marcinem. Antoni uczęszcza do przedszkola, zaś Jan do żłobka. Ja w głównej mierze zajmuję się logistyką tak, aby niczego nam nie zabrakło. A moja druga połowa robi wszystko, by na to starczało funduszy.

Czytając ów początek chciałoby się rzec, że jesteśmy standardową, Polską rodziną - i przez wiele lat staraliśmy się, aby właśnie tak było. Jednak.. tak już nie jest - piszę to z wielkim bólem.

Od urodzenia choruję na mózgowe porażenie, co spowodowało, że poruszam się na wózku inwalidzkim. Mąż również nie jest zdrowy, choć lekarze nie są wstanie określić jednoznacznie, co Marcinowi jest. Jego mózg przypomina wysokogatunkowy ser szwajcarski - z roku na rok stan Marcina się pogarsza. Od tego roku zaczął korzystać z wózka.

Od początku małżeństwa staraliśmy się być samowystarczalni wypracowując własne sposoby na sprawniejszą egzystencję. Tak jak większość rodzin mieszkamy w wynajętych czterech kątach.

Ponad dziesięć lat czekamy na mieszkanie z miasta stołecznego Warszawa. Niestety, moje wielokrotne wizyty w urzędzie nic nie dają. Miasto tłumaczy ten stan rzeczy wysokim zapotrzebowaniem.

Mieszkamy już w trzecim wynajętym lokum. Za każdym razem, każdy Właściciel po upływie umowy podnosił czynsz. Niestety, teraz jest to samo, i to skok o prawie 1000zł. Każda taka przeprowadzka jest dla nas niczym wejście i zejście z szczytu K2. Nie mamy - po ludzku - już sił. Jednak nie możemy się poddać, mamy dwóch wspaniałych Synów dla których warto walczyć.

Rząd ponad rok temu przyjął tzw. ustawę "za Życiem" podczas gdy nie potrafi stworzyć systemowych rozwiązań. Naszą nadzieją był rządowy program "Mieszkanie Plus" - niestety, okazuje się, że Rodzina taka jak nasza wyłamuje się z przyjętych kryteriów - tak, w takim Państwie żyjemy, gdzie potrafi się pomóc tylko iluzorycznie. Na szczęście społeczeństwo Polskie ma wielkie serce i potrafimy sobie wspólnie pomagać.

W Legionowie znaleźliśmy mieszkanie, nasza bliższa i dalsza rodzina w miarę możliwości wesprze nas finansowo przy jego kupnie. Jednak, niestety brakuje nam 55tysięcy na remont i dostosowanie do naszych niepełnosprawności

Pomimo iż nie lubię prosić o pomoc zwracam się do wszystkich ludzi dobrej woli z prośbą o wsparcie gdyż obecnie nie damy rady sami pokryć wyżej wymienionej sumy a umowa najmu kończy się w styczniu. Do tego czasu muszą zrobić wszystko by moje dzieci miały dom a ja możliwość funkcjonowania w nim wraz z nimi i mężem. Dziękuję za wszystkie wsparcie.