Cześć wam.

Niestety dotarłem do takiego miejsca, z którego nie mam już odwrotu i muszę poprosić o pomoc.

Muszę się przyznać sam przed sobą, że nie dałem rady się z tym wszystkim uporać sam.

Zamiast od razu poprosić o pomoc, dotarłem do momentu w moim życiu, że jedyną emocję jaką odczuwam jest zmęczenie.

nie czuję motywacji by zrobić cokolwiek, ciągle się czuję źle, ze sobą i z tym kim jestem i kim powoli się staje.

chciałem być szczęśliwy i myślałem że być może teraz mi się to uda, jednak "dorosłe" życie mnie zweryfikowało jak bardzo mało wiem, jak bardzo jestem dziecinny, jak bardzo przykuwam uwagę do głupot, marnuje czas i pieniądze a do tego jestem nieodpowiedzialny.

swoimi błędami tylko pokazuję jak bardzo nie szanuję ani siebie, ani swojego zdrowia, ani swojej pracy.

do tego, nie potrafię być szczery, bo jak miałbym to komukolwiek wytłumaczyć? jak mam poprosić o pomoc? zwyczajnie tego nie potrafię, albo jestem takim samym tchórzem jakim byłem przez całe życie.

w tym momencie przyznaje się tylko przed samym sobą, żeby stanąć w obliczu tego, kim naprawdę jestem, a nie, jak bardzo siebie oszukiwałem żeby być kimś innym.

w ostatnim czasie wpadłem w rutyne, która polegała na lęku przed upływającym czasem. wiedziałem że każdy dzień zbliża mnie do terminu płatności, terminy płatności do kolejnych zobowiązań, a kolejne zobowiązania wpędzały w gorsze samopoczucie.

nie chciałem kłaść się spać, bo wiedziałem że to szybciej zakończy dzień i przeniesie mnie do następnego dnia, który zleci równie szybko co poprzedni, i tak w kółko.

miałem być odpowiedzialny, tymczasem wpędziłem siebie i swoją rodzinę w problemy.

nie śpię, zasypiam dopiero z przemęczenia, obiecuję sobie ze coś z tym zrobię, budzę się zmęczony, niewyspany i oszukany, bo kolejny raz nic z tym nie zrobiłem.

co mogę zrobić więcej?

Chciałbym prosić o pomoc kogokolwiek to zainteresuje, ale nie chciałbym żeby to była bezinteresowna pomoc. Chciałbym każdemu kto się zdecyduje wpłacić nawet złotówkę na tą zrzutkę jakoś podziękować, może nawet osobiście, napisać list, i mam nadzieję że w przyszłości zwrócić całą pomoc co do grosza.

Problemy zaczęły się od ubiegłych wakacji, w momencie gdy razem z małżonką spodziewałem się dziecka. Mimo zapewnień mojego ówczesnego pracodawcy że moja umowa będzie automatycznie przedłużona, w ostatniej chwili dowiedziałem się, że nie zostanie ona przedłużona i decydują się na współpracę z kimś innym. W momencie, gdy miałem do zapłaty mieszkanie, jest się jedynym źrodłem dochodu w rodzinie to jest jakby zawalił się świat. Zostajesz w miesiącu bez środków do życia.

Niezwłocznie podjąłem się szukania innej pracy, jednak jakoś trzeba było opłacić badania i mieszkanie, więc wtedy zdecydowałem się na pierwszą "chwilówkę". Zanim zostałem zatrudniony w tym samym miesiącu, nim się obejrzałem ta jedna chwilówka zamieniła się w następną, ponieważ nie byłem w stanie z wypłaty za pół miesiąca znów tego wszystkiego ogarnąć.

No a dalej już niestety poleciało, później moja minimalna nie wystarczała na spłatę poprzednich zobowiązań bez zaciągania kolejnych. Był moment, gdzie pracowałem już na dwa etaty i wydawało mi się, że wszystko się zacznie układać.

Jednak styl życia który wtedy przyjąłem był dla mnie zbyt wyniszczający, dochodził do tego ciągły stres, i będąc w jednej z firm na umowie próbnej zachorowałem, co zostało później użye jako argument do nie podjęcia dalszej współpracy.

Teraz jestem już prawie rok później, ze zobowiązaniami które urosły do ogromnych kwot, z zaległościami w płatnościach i tak naprawdę zostającym z miesiąca na miesiąc z niczym na koncie.

Nie chciałbym brać tutaj nikogo na litość, cała ta sytuacja to tylko moja nieumiejętność proszenia o pomoc i wpakowanie się w najgorszą możliwą rzecz, czyli chwilówki. Jestem tego świadomy i myślę, że jeszcze niejednokrotnie wróci to do mnie w najgorszych snach do końca życia. Jednak chciałbym nie zaprzepaścić swojego wysiłku, młodości a przede wszystkim dobra mojej rodziny