Witam, chciałam się dzisiaj z Wami podzielić trudną sprawą.

Jeszcze rok temu nie myślałam o chorobach, śmierci. Uważałam, że w moim wieku jeszcze to mnie nie dotyczy. Myślałam, że wszystko mogę.

Niestety to tylko ułuda. W październiku 2023 roku musiałam przejść pierwszą w swoim życiu operację. Niby nic, zwykłe usunięcie torbiela na jajniku. Oczywiście bałam się, bo nigdy nie miałam żadnej operacji. Ale nie miałam innego wyjścia. Przyznaję, nawet myślałam, żeby się nie stawić na tej operacji: "a bo po co, przecież nie mam żadnych objawów, nic się nie stanie" - tak myślałam. Ale poszłam w końcu na nią.

Po pierwszej operacji 31 października, byłam zadowolona, że łatwo ją przeszłam, że przynajmniej miesiąc sobie posiedzę w domu, odpocznę. Oczywiście wycięte "coś" poszło na badania histopatologiczne. Jednak w ogóle się tym nie przejmowałam.

Aż zadzwonił telefon ze szpitala, że mam przyjść pilnie do lekarza.

Przerażenie i zadziwienie. Poszłam i usłyszałam wyrok. Nowotwór złośliwy jajnika i że trzeba natychmiast zrobić drugą operację, bo w ostatniej chwili wycieli guza, który gdyby jeszcze jakiś czas był mógłby zacząć już dawać przeżuty.

I tak 1 grudnia przeszła,m radykalną operację usunięcia wszystkich drug rodnych oraz 5 węzłów chłonnych.

Po drugiej operacji krzyczałam z bólu. Nigdy nie doświadczyłam takiego bólu jak wówczas. Straszny, podali mi dwa zastrzyki i nic, dopiero jak zaczęli podawać morfinę przestało boleć.

Moje doświadczenie tych trudnych operacji dało mi dużo do myślenia, że czas nie jest zbyt długi, że trzeba walczyć o życie, swoje zdrowie, dbać o siebie i brać co życie przynosi ciesząc się każdym dniem, każdą najmniejszą radością. Nie wiem ile jeszcze czasu tu mi zostało. Marzę by wrócić do pełnej sprawności, do roweru, spełnić swoje marzenia. Pojechać w góry, do Anglii i do Rzymu. Czy to się spełni? nie mam pojęcia. Na razie walczę, by być zdrową i wrócić na rower.