Nazywam się Maciej Wiśniewski. W wieku 39 lat doznałem udaru pnia mózgu, który wywrócił moje życie do góry nogami.

Jestem tatą dwóch wspaniałych dziewczynek i mężem wytrwałej, kochającej żony. W 2021 roku, w okresie pandemii COVID-19, trafiłem prosto z pracy do szpitala na oddział ratunkowy. Tego dnia po pracy miałem odebrać długo wyczekiwane mebelki dla moich córeczek.

Niestety, tego wieczoru moja żona usłyszała od lekarza, że mogę już nigdy nie wrócić do domu. Na szczęście los dał mi drugą szansę. Następnego dnia obudziłem się, nie mogąc poruszyć prawą stroną ciała. Pamiętam, jak nierealne były pierwsze dni mojej choroby.

Obudziłem się z oczopląsem – świat wokół mnie wirował. Nie byłem w stanie czytać ani długo trzymać oczu otwartych, bo od razu robiło mi się niedobrze. Moje ciało wydawało się podzielone na dwie równe części – lewa strona była sprawna, jak dawniej, ale prawa stała się całkowicie bezwładna. Była ciężka, jakby ktoś wypełnił ją ołowiem. Najprostsze czynności stały się niemożliwe.

Od tego czasu moje ciało wymaga stałej rehabilitacji. Dzięki wsparciu rodziny odzyskałem część kontroli nad sobą, ale udar pozostawił trwałe konsekwencje. Obecnie zmagam się z bólem kauzalgicznym, który utrudnia codzienne funkcjonowanie i ogranicza moje możliwości aktywnego uczestnictwa w życiu rodziny.

Dlatego zwracam się z prośbą o wsparcie, które pozwoli mi kontynuować rehabilitację i leczenie. Z góry dziękuję za każdą pomoc.