Jestem Ezra i mam 20 lat. W związku ze swoją transpłciowością oraz ubieganiem się o testosteron, muszę wykonać szereg badań określających, czy w ogóle moje zdrowie pozwala mi na taką terapię.

Aktualnie w ramach alimentów dostaję – mówiąc wprost i dosadnie – śmieszne ochłapy, które ledwie starczą mi na różne opłaty. Praca jest dla mnie utrudniona nie tylko przez studia dzienne, ale także mój beznadziejny stan psychiczny. Żadna terapia psychologiczna, choć jest mi potrzebna i każdy dotychczas spotkany specjalista to podkreśla, nawet nie ma szans zmieścić się w moim budżecie. To samo dotyczy chyba najdroższego z badań, które muszę wykonać, czyli badania kariotypu.

Ze względu na mój stan psychiczny, związany z dysforią płciową, nawet nie jestem w stanie "powoli odkładać", bo szczerze powiedziawszy na terapii hormonalnej powinienem być już od dawna. Życie z moim ciałem to dla mnie wegetacja, podczas której ciągle noszę maski zdejmowane dopiero w domu, kiedy po doświadczanej dzień w dzień dysforii i na dobitkę transfobii po prostu codziennie płaczę i myślę o najgorszym możliwym rozwiązaniu swojego problemu. Sytuacja jedynie się pogarsza odkąd poszedłem na studia. W zasadzie to nie jestem w stanie normalnie, zdrowo funkcjonować ani cieszyć się swoim życiem.

Ponieważ oczekiwanie na wyniki badań potrafi ciągnąć się nawet do 3 miesięcy, zależy mi na jak najszybszym zdobyciu pieniędzy, żeby móc się przebadać. Im szybciej to zrobię, tym szybciej przekonam się, czy mogę brać hormony. A to jest dosłownie ratunek dla mojego życia.