Jako bliscy przyjaciele ze Studia Integracji zwracamy się o pomoc dla naszego podopiecznego – Krzysztofa Igora Krawczyka.

Dlaczego dopiero teraz? Ponieważ Krzysztof, do tej pory cierpiał w milczeniu. Dopóki żył Tata, czekał cierpliwie, aż o nim sobie przypomni, tak zwyczajnie bez przymusu, ale z troski, po ojcowsku. Cały czas liczył, że jego los się odmieni. To jednak się nigdy nie stało. …Krzysztof Igor Krawczyk swojego ojca, Krzysztofa Krawczyka, znał tak, jak jego fani - głównie z fotografii.... Po śmierci ojca czuje się jeszcze bardziej bezradny i samotny. 

„Trzeba przetrwać, jakoś żyć. Nie wiem, co zrobić – mieszkanie, opłaty, niepełnosprawność. To są urzędowe sprawy, na których się nie znam – przyznaje. I dodaje: - Jest załamanie, że taty nie ma. Nawet gdybym się z nim nie widział, byłaby świadomość, że on żyje. Mama umarła 10 lat temu, teraz tata. Kto został?”

Zły stan zdrowia Krzysztofa to wynik wypadku, który spowodował ojciec - złamania, stłuczenie pnia mózgowego, zaniki płatów czołowych, złamanie szczęki, padaczka… Krzysztof utrzymuje się ze skromnej renty inwalidzkiej, potrzebuje pomocy w zakresie codziennych potrzeb: leczenia neurologicznego, rehabilitacyjno-terapeutycznego, zakupu leków, ubrań, czy chociażby na co dzień ciepłych obiadów…

Terapią dla Krzysztofa byłoby posiadanie własnych instrumentów muzycznych, czy urządzeń do nagrywania i odtwarzania muzyki. Lubi śpiewać i grać. Od wielu lat jest podopiecznym Studia Integracji. To tutaj rozwija swój talent wokalny, tutaj znajduje chwile spokoju od przemocy domowej.

Mieszka kątem w mieszkaniu wujka, w którym jest problem alkoholowy.   Żyje w fatalnych warunkach. Warunki lokalowe w jakich mieszka obecnie nie nadają się dla nikogo, a tym bardziej dla osoby chorej, niepełnosprawnej.  W mieszkaniu stale odbywają się libacje, a on nie ma dostępu do łazienki, czy kuchni. Nie może załatwić podstawowych potrzeb fizjologicznych w toalecie, gdzie często trwają balangi. Niemal całymi dniami błąka się po mieście, by nie wracać do domu, w którym panuje przemoc.

NAJWIĘKSZE PRAGNIENIE

Liczymy na to, że Krzysztof otrzyma od władz miasta  mieszkanie komunalne, wymarzony własny kąt. Nie wiadomo jednak, jak długo przyjdzie mu na nie poczekać? Nie wiemy w jakim będzie stanie, na pewno będzie trzeba je wyposażyć w niezbędny sprzęt. Gdy wydatki będą znane będziemy zwiększać kwotę zbiórki na ten cel i na bieżąco informować darczyńców.

Sprawmy, by pozostałe lata, życia Krzysztofa Igora przestały być kontynuacją życiowego horroru, na który skazała go dotąd rodzina. Zasługuje na normalne życie.

Foto UWAGA TVN