Mama Beata gaśnie… A my nie chcemy jej stracić. Pomóż nam zatrzymać czas.

Mam na imię Anastazja i starszego brata Wiktora, tatę Horsta i ukochanego psa – owczarka niemieckiego Sky. Jeszcze niedawno byliśmy zwyczajną, kochającą się rodziną. Cieszyliśmy się sobą, wspólnym życiem, drobnymi rzeczami. Aż w kwietniu tego roku usłyszeliśmy diagnozę, która wszystko zmieniła:

SLA – stwardnienie zanikowe boczne.

Nieuleczalna, brutalna choroba, która powoli odbiera mojej mamie całe ciało. Mięsień po mięśniu. Ruch po ruchu. Oddech po oddechu.

Mama była zawsze silna, uśmiechnięta, troskliwa. Gotowała najlepsze obiady, tuliła nas po ciężkim dniu, chodziła z nami na spacery, rozmawiała godzinami. Teraz się przewraca bo nogi nie są już tak sprawne a upadki kończą się siniakami, podrapaniami, uszkodzeniem okularów już któryś raz z kolei. Boimy się że mama kiedy sama pójdzie na spacer ze Skayem to może tak upaść ze juz nie wróci. To straszna wizja. Mama powoli przestaje mówić.Ostatnio się tak zakrztusiła, że wszyscy się bardzo przestraszyliśmy, gdyż mama nie mogła oddychać i przełykać. Poza tym ręce odmawiają jej posłuszeństwa. Traci siłę, a każdy dzień przynosi nowy lęk. Nie wiemy, kiedy przestanie oddychać samodzielnie. A to może się zdarzyć w każdej chwili.

SLA nie daje szans na wyzdrowienie. Ale możemy spowolnić jej postęp. I to właśnie próbujemy zrobić.

Tata – Horst – dwoi się i troi, żeby pracować i jednocześnie opiekować się mamą. Brat Wiktor pomaga, jak potrafi. Ja też. Ale jesteśmy tylko ludźmi. Potrzebujemy pomocy. Prawdziwej, konkretnej, finansowej.

Zbieramy na:

• intensywną, specjalistyczną rehabilitację neurologiczną, która może dać mamie więcej czasu,
• w niedługim czasie sprzęt medyczny: ssak, wózek elektryczny, łóżko rehabilitacyjne, PEG, sprzęt do oddychania,
• wizyty neurologów, pulmonologów, logopedów
• nowe mieszkanie bo to które wynajmujemy ma jeden pokój z aneksem kuchennym i nie jest przystosowane dla osoby z niepełnosprawnością

Nie jesteśmy w stanie pokryć tych kosztów sami. Wszystko jest bardzo drogie, a czas gra przeciwko nam. Każdy dzień bez rehabilitacji to dzień, w którym mama traci kolejną część siebie.

📍Proszę, pomóż nam.

Twoja wpłata – nawet najmniejsza – może realnie wydłużyć życie mojej mamy. Dać jej szansę na kolejne wspólne święta. Na to, by jeszcze przez chwilę mogła być z nami.

Jeśli nie możesz pomóc finansowo – udostępnij ten apel. To również ogromna pomoc. Nigdy nie wiemy, kto go przeczyta.

Dziękuję Ci, że jesteś z nami w tej walce.

Z całego serca,

Anastazja z rodziną – Wiktorem, tatą Horstem i Skyem. ❤️