Cześć jestem Marian!

Wbrew pozorom jestem dziewczynką, mam 6 miesięcy i mieszkam u mojej mamy Ani wraz z 12-nastką moich kocich braci i sióstr. 

Trafiłam do niej spod częstochowskiej wsi, gdzie poniewierałam się na działkach wraz z innymi bezdomnymi kotami. Było tam zimno, źle, naszym jedzeniem były rzucane od czasu do czasu wielkie świńskie łby z którymi ja, jako małe trzymiesięczne kocię nie potrafiłam sobie poradzić, dlatego wiecznie chodziłam głodna.

Ulitowała się nade mną jedna Pani, która złapała mnie i przywiozła do mojej obecnej mamy u której miałam być tylko kilka dni, ponieważ potem miałam jechać do innego domu tymczasowego.

Niestety ten dom nie wypalił i takim oto sposobem zostałam tu gdzie jestem. Początkowo Ania miała szukać mi domku stałego ale pokochała mnie całym sercem i stwierdziła, że zostanę z nią już na zawsze.

Przypominałam jej zmarłego latem kota - Marianka, który przegrał walkę z nerkami i dlatego pomimo bycia dziewczynką, ku jego pamięci otrzymałam po nim imię.

I kiedy myślałam, że wszystko się już ułożyło: mam kochający domek, a w nim pod dostatkiem miłości i jedzonka... spadła na mnie ta straszliwa diagnoza. 14 marca mama pojechała ze mną do lecznicy bo źle się czułam. 

Padł wyrok. Zapalenie otrzewnej...

Mama była załamana. Miała już z tym do czynienia dwa lata temu, gdy zachorowała na to samo moja siostra Elżbietka. Wiedziała więc, jak drogie jest takie leczenie. Lek, wizyty u weterynarza, badania kontrolne - to wszystko generuje niesamowicie wysokie koszty!

Niestety Mama nie ma takich pieniędzy. Nie zarabia dużo, a ma nas pod opieką naprawdę spore stadko. 13 kotków plus 2 psiaki.

Ale jak podjąć decyzję o nieleczeniu kiedy ja tak bardzo chcę żyć! Przytuliłam się do mamy w gabinecie bo bardzo się bałam. Pani doktor robiła mi dziwne rzeczy, pobierała jakiś płyn z brzuszka do badania oraz krew itd. 

Wszystko to było bardzo nieprzyjemne. I jak się tak wtulałam w mamę i patrzyłam jej w oczy, wiedziałam, że nie da mi zrobić krzywdy. I że będzie o mnie walczyć, bo mnie kocha jak swoje dziecko! 

Bo jestem jej dzieckiem, prawda??

Ela wyzdrowiała, rok temu 31 stycznia zakończyła kurację. Więc i ja mam szansę!

Proszę, błagam was!!! Pomóżcie mnie uratować, tak bardzo chcę żyć, bo mam już dla kogo! ❤❤❤