Bóg zapłać za zaangażowanie :))

wszystkim dziękuję za wsparcie budowy

cel zrealizowany w dwa lata.

Lubcza, to starożytne miasteczko w dawnym województwienowogródzkim nad Niemnem, oddalone o 6 mil od Nowogródka naBiałorusi. W 1253 r., kanonik krakowski Wit założył tam kościółi przez papieża Innocentego IV w 1253 r., był mianowanypierwszym biskupem Litwy i ochrzcił Mendoga –zjednoczyciela Litwy.

Pod koniec XVI wieku, król Aleksander Jagiellończyk oddał LubczaFedkowi Chreptowiczowi, podskarbiemu litewskiemu,a w 1528 roku od Chreptowiczów majątek nabył AlbrychtGastold, wojewoda wileński. Po 20 latach Lubcza staje sięwłasnością Kiszki, krajczego wielkiego litewskiego. PoKiszkach władali Radziwiłłowie, istniał tam zamekradziwiłłowski i zbór ariański. W 1590 r., król Zygmunt III Wazanadał Lubczy prawa magdeburskie. Za króla Jana Kazimierzamiasteczko całkowicie zniszczone przez wojskarosyjskie. Miasteczko znane z końskich jarmarków w dniu św. Eliasza.

Słynęło z fabryki wybornego laku. Przez wiano księżnej StefaniiRadziwiłłowej, dostało się w ręce książątWittgensteinów. W 1793 r., podczas drugiego rozbioruRzeczpospolitej, w zaborze rosyjskim. W 1921/39w granicach odrodzonej po latach zaborów Polski.

Wśród zabytkówLubcza można wymienić odbudowywany zamek (koniec XVI –I poł. XVII w.) zbudowany na wzmocnionym głazami wysokim brzeguNiemna i cerkiew pw. św. Eliasza (1910-1914)zbudowana z cegły namiejscu wcześniejszej świątyni. Zabytekarchitektoniczny w styluretrospektywno-ruskim.

Stary Kościół przebudowany na dom mieszkalny.

W roku 1930 do Lubczy nad Niemnem, która należała do diecezjiPińskiej (choć województwa już nie poleskiego, lecznowogrodzkiego) został wzniesiony kościół, który w 1980 rokuzostał rozebrany do fundamentów na których późniejzbudowany dom mieszkalny.

Ciekawą historyczną relację z 16 września 1939 roku, dzień przed inwazją sowiecką, opisuje ówczesna przełożona w Lubczy n. Niemnem: „Zaproszono mnie do gminy na zebranie. Zastałam tam zespół, którego się nie spodziewałam: był tam batiuszka prawosławny, ubrany uroczyście, ze złotym krzyżem na piersiach; był rabin ze srebrną gwiazdą na łańcuchu; kierownik szkoły, naczelnik poczty, wójt i inni. Okazało się, że zebranie to miało na celu zorganizowanie pomocy uchodźcom. Pierwszy zaczął mówić rabin. Pytał, czy wszyscy uchodźcy są na naszym utrzymaniu”. Siostry przyjęły u siebie siedemdziesiąt rodzin oficerskich ewakuowanych z Białegostoku i wielu przerażonych, wynędzniałych uchodźców z Warszawy. „Gdy odpowiedziałam, że tak, że wszystkich żywimy własnymi produktami, rabin zaskoczył mnie pytaniem, czy zastanowiłam się nad tym, co będzie, gdy produktów zabraknie”. Niewielka wspólnota szarych urszulanek zaangażowana w opiekę nad uciekinierami nie miała czasu na tak daleko-wzroczne planowanie. Rabin zaproponował więc: „To jest wspólne nasze nieszczęście, ta wojna, więc wszyscy musimy mieć swoją Lubczę n. Niemnem”.

stara szkoła

Najazd sowiecki nie pozwolił na realizację tego solidarnegoplanu. Urszulanki doświadczyły niejednokrotniepomocy od miejscowych Żydów. Przed wejściem wojsk sowieckichŻydzi przygotowali zamaskowanepomieszczenie, w którym trzy siostry miały się ukryć w razieniebezpieczeństwa. Urządzili też zakonnicomkonspiracyjne mieszkanie w Nowogródku. Siostry z niego jużjednak nie skorzystały, zdecydowały się bowiem naewakuację placówki pod Wilno. Placówka w Lubczy byłalikwidowana dwa razy. Najpierw – po wcieleniu Lubczy doRepubliki Białoruskiej – dom został zabrany przez władzesowieckie na gimnazjum białoruskie(przeniesione potem do Wilna), a pod koniec października1939 r. Umieszczono w nim litewski inspektorat szkolny. Napoczątku października 1939 r. przyszedł do sióstr wysłannikz gminy, który zajął miejsce dawnego wójta i tytułowany byłkomisarzem, i zaproponował, żeby trzy siostrypozostały na miejscu i po otwarciu białoruskiegogimnazjum podjęły w nim pracę: „Obiecywał zarówno wszelką pomocpieniężną, jak i opiekę władz bolszewickich – wspominałypóźniej siostry – jeżeli tylko zgodzimy się na współpracęz nimi. [...]

Boże ciało

"Chcemy, żebyście z nami pracowały, bo wiemy,jak was tu ludzie szanują. Widzieliśmy waszą pracę przez te latai rezultaty tej pracy. [...] Jeżeli was ruszymy – wszyscy będąprzeciwko nam. Jeżeli z nami zostaniecie, to ludzie będą i dlanas życzliwi, a nam na tym bardzo zależy”. Urszulanki niezgodziły się wspierać w ten sposób nowej władzy, musiały więcwyjechać. Osiem sióstr wróciło do Lubcza w 1941 r., po zajęciu tychterenów przez Niemców. Jednak w ramach niemieckich represji powzmożonych działaniach partyzanckich wszystkiezostały aresztowane 28 kwietnia 1942 r. pod zarzutemwspółpracy z „dywersantami” i trzymane do 31 lipcaw więzieniu w Nowogródku.

Wypuszczone na prośbę mieszkańcówLubcza, którzy zbierali podpisy pod petycją o uwolnienie sióstr –niestety, wszystkich innych więźniów rozstrzelano – nie mogłyjuż podjąć żadnej działalności. Trzy z nich 20 sierpnia 1943r. Niemcy wywieźli do obozu pracy w Tallinie (Estonia), a jedną do obozupod Baranowiczami. Pozostałe siostry przeniosły siędo Czarnego Boru pod Wilnem i placówka urszulańska w Lubczy n.Niemnem uległa definitywnej likwidacji we wrześniu 1943r. Po rozpadzie związku radzieckiego, w latachdziewięćdziesiątych XX stulecie, życie religijnezaczęło się powoli odnawiać.

W dniu dzisiejszym w Lubczy,ochrzczonych w Kościele Katolickim jest około 40 osób, czyliwięcej niż przed 1939 rokiem, którzy mają zwykły drewniany,struchlały dom w którym co niedzielę zbierają się na Mszę Świętąi marzą aby zbudować niewielką kaplicę, na którą ich nie stać.

Ks. Jerzy Żegaryn

ul. Mickiewicza 12314000 NowogródekT: (00375) 44 552-21-99

[email protected]

PROJEKT

WIDOK 1

WIDOK 2

WIDOK 3

WIDOK 4

PODARUJMY RAZEM DLA LUBCZY KAPLICĘ :))

Razem możemy zbudować Dom Boży. Za każdą pomoc, udział w akcji, za każde udostępnienie zrzutki na swojej stronie socjalnej bądź profilu, za każde wsparcie modlitwą oraz za każdy trud w imieniu Lubczan przesyłam z serca DZIĘKUJĘ !!!