DZIEŃ ZERO – WSTĘP

Odkąd pamiętam było mnie więcej. Nie, że jakoś bardzo więcej, po prostu byłem jednym z bardziej masywnych w klasie. Grubas macie przed oczami. A gówno prawda. Nie byłem typem klasycznego grubasa. Tych kilogramów było na pewno za dużo, ale nigdy nie było to przesadne. Zawsze miałem też masywną budowę, grube kości – ponoć odziedziczyłem taką urodę po Dziadku. Nie wpędzało mnie to w kompleksy, bo kości miałem również po Dziadku mocne. Jego 30 letnie chlanie nie wpędziło w najmniejszy nawet problem osteoporozy. Moje kości obudowane szkieletem mięśniowym, czyniły moje ciało może nie najszybszym, ale też nie wcale przesadnie wolnym, za to wystarczająco silnym, bym na podwórku dawał sobie radę. Ale to przyszło dopiero z wiekiem. Nikt w domu nie nauczył mnie jak się bić. Nie nauczył też uprawiania sportu, może poza jazdą na rowerze. Tata zapracowany wciąż nie miał do tego głowy, więc wyręczyło go podwórko. W kwestii bicia też. Z lalusiowatego dziecka stałem się normalnym podrostkiem potrafiącym pięścią upomnieć się o swoje racje. Przydatna umiejętność lat dziewięćdziesiątych w Polsce. Nie byłem zatem nigdy lżony, ani wytykany palcami, nawet jeśli na 60 metrów łapałem się w dzikiej końcówce. Nie byłem ofiarą prześladowań, zawsze skutecznie unikałem roli ofiary. Później nie miałem też kłopotów z dziewczynami. Bywało nawet bardzo dobrze, nie na poziomie klasowych Playboyów (pozdro Rudy!), ale przeważnie ścisła czołówka. Nic zatem nie potrafiło mi wytłumaczyć, że mój wygląd jest jakkolwiek kłopotliwy, zwłaszcza, że co najwyżej było to 10-15 kg więcej w wieku nastoletnim, a nie na przykład 35. Zaczęło uwierać później.