7 lutego br. zapowiadał się jako kolejny zwykły i niczym nie zakłócony dzień z życia. Po wymianie porannych uprzejmości każdy z domowników ruszył ku codziennym obowiązkom nie przewidując, że życie jest w stanie odmienić się o 180 stopni nie tylko w ciągu tygodni, lecz zwykłych minut czy nawet sekund. Tego dnia oczekiwałam powrotu mojego męża Pawła z pracy w okolicach godziny 15. Gdy jednak to nie nastąpiło, nie przewidując niczego niespodziewanego wykonałam telefon celem dowiedzenia się o której godzinie wróci. Krótka rozmowa nie wskazywała na nic niepokojącego. Mąż jednak nie wrócił w poniedziałek, a także do dnia dzisiejszego.

Właśnie 7 lutego doznał wypadku, który doszczętnie zmienił obraz naszego dotychczasowego życia. Upadek pomiędzy sklepowymi alejkami z pozoru nie wydawał się być aż tak poważny – rzeczywistość okazała się być jednak bardziej brutalna.  Paweł doznał rozległego urazu czaszkowo-mózgowego, co wywołało wylew podpajęczynówkowy. Następnego dnia konieczna była operacja, której celem było ratowanie życia mojego męża. Przewidywania lekarzy były katastrofalne, ostatecznie jednak stan zdrowia się pogorszył. Kolejny miesiąc był przepełniony strachem, niepewnością i drżeniem o to, czy jeszcze kiedykolwiek mąż będzie w stanie usłyszeć mnie, rodzinę i bliskich oraz przyjaciół. Początkowo stan śpiączki nie pozwalał na żadną ocenę stanu zdrowia, natomiast procedury ws. COVID-19 skutecznie uniemożliwiała nam jako rodzinie choćby chwilowe zobaczenie się z mężem, który przez cały ten czas przebywał w stanie niemalże krytycznym na oddziale intensywnej terapii w jednym z poznańskich szpitali.

Na ten moment mąż nie jest osobą samodzielną – wymaga stałej opieki w każdej dziedzinie życia, a sam szpital zadecydował, że  personel nie jest już w stanie nic zrobić i konieczne będzie zabranie męża do domu, a następnie zaś znalezienie dla niego odpowiedniego ośrodka rehabilitacyjnego. Choć w Polsce istnieją publiczne placówki tego typu, czas oczekiwania jest bardzo długi – nawet do kilku lat, co w obecnej sytuacji byłoby w zasadzie wyrokiem śmierci, a przynajmniej oznaczałoby pozostanie Pawła w stanie braku świadomości   i kompletnej niesamodzielności. Na całe szczęście znaleźliśmy odpowiednie  miejsce, gdzie mój mąż Paweł zostanie objęty opieką, a także dostanie realną szansę na powrót do samodzielności. 3 kwietnia jest możliwość na przyjęcie Pawła do Centrum Neurorhebilitacji,  gdzie podczas pobytu będzie poddawany szeregom działań ze strony opiekunów, rehabilitantów oraz profesora neurochirurgii – specjalisty z dziedziny wybudzania ludzi ze śpiączki, ale również szeroko rozumianej neurorehabilitacji.

W obecnej sytuacji z uwagi na wszelkie sprawy związane m.in. z biurokracją, zbieraniem się komisji etc. niedostępne są dla nas środki należne z tytułu ubezpieczenia. To jest powodem założenia niniejszej zbiórki, której celem jest opłacenie przynajmniej kilku turnusów w ww. placówce. Jeden czterotygodniowy wyjazd (wraz z transportem karetką, ponieważ inny nie jest możliwy) to koszt ok. 25 tysięcy złotych, a już na ten moment wiemy, że na jednym czy dwóch pobytach się nie skończy. 

Zwracam się z prośbą do wszystkich ludzi dobrego serca o finansowe wsparcie, w miarę swoich możliwości...

Wierzę, że Paweł do nas wróci jako osoba , mająca przed sobą wiele lat dobrego życia .

Mam tez nadzieję, że dane Mu będzie zrealizowanie chociaż części swych marzeń i planów.

Paweł był zdrowym, silnym mężczyzną. Uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał urazu mózgowo-czaszkowego i stał się osobą niesamodzielną, wymagającą pomocy we wszystkich dziedzinach życia.

Proszę o wsparcie finansowe na bardzo kosztowną rehabilitację, aby mógł do nas wrócić i cieszyć się życiem.