Kochani, już nie raz otworzyliście swoje serca i wsparliście dziewczyny: Justynę i jej córkę Zosię, która przyszła na świat z poważną wadą serca, przeszła przez skomplikowane operacje, jest głucha i ma szereg innych niepełnosprawności.

Proszę o to kolejny raz, bo i sytuacja jest dramatyczna. 31 października Zosia skończyła 16 lat a co za tym idzie wygasło jej orzeczenie o niepełnosprawności i wstrzymana została wypłata świadczenia pielęgnacyjnego (czytaj: środków do życia) jej mamie, która opiekuje się Zosią.

Justyna oczywiście złożyła w wymaganym terminie podanie i pełną dokumentację medyczną o wydanie kolejnego orzeczenia i po raz kolejny wchodzi w świat Franza Kafki: zderzenie ze ścianą, poniżająca biurokracja, brak elementarnego zrozumienia, chore procedury stawiające potrzebujących w roli intruza-petenta.

Ten świat, to okrutny świat, komisja nie zważa na to, że dziewczyny straciły środki do życia. Justyna w tym okrutnym świecie całkowicie SAMA.

Dziewczyny mają tylko siebie, Waldek tata Zosi zmarł 12 lat temu na raka, nie ma więc taty który przynosi wypłatę i zapewnia choćby elementarny byt. Komisja rozpatrywała przypadek Zosi dopiero 30 listopada. Jakie będzie orzeczenie, czy Zosia zostanie uznana za wymagającą stałej opieki Justyna otrzyma na powrót świadczenie pielęgnacyjne, o tym dowie się w piątek. Natomiast by świadczenie zostało wypłacone Justyna musi złożyć kolejny wniosek do opieki społecznej a nie może tego zrobić zanim wydane orzeczenie się nie uprawomocni czyli musi minąć 14 dni od daty wydania orzeczenia. Nie ma szans na to aby dziewczyny dostały świadczenie w grudniu.

Idą święta o których Justyna w ogóle nie myśli. Lęk o to, że nie opłaci rachunków i nie będzie miała na jedzenie to jej straszna codzienność. Grudzień to miesiąc w który najbardziej czuć nadzieję na cud i o ten cud dla dziewczyn, cud przetrwania ośmielam się Was prosić. Za każde najdrobniejsze wsparcie w imieniu swoim i dziewczyn bardzo Wam dziękuję. Niech podarowane dobro wróci do nas w postaci zdrowia, bo na tym świecie nie mamy niczego cenniejszego.