Witam,

Interesuję się historią i postanowiłem zakupić czako niemieckich huzarów śmierci.

Za pomoc serdecznie dziękuję.

Historia 1 Przybocznego Pułku Huzarów  

Przyboczny Pułk Huzarów (niem. 1. Leib-Husaren-Regiment Nr. 1) – pułk huzarów Cesarstwa niemieckiego, sformowany 9 sierpnia 1741 r. W latach 1815–1817 jeden z jego szwadronów stacjonował w Poznaniu.

Stacjonował w Gdańsku, od 1901 r. w Gdańsku-Wrzeszczu, był przyporządkowany do XVII Korpusu Armii Niemieckiej.

Utworzony na mocy A.K.O (Allerhöchste Kabinettsordre, rozporządzenie królewskie) króla Fryderyka II z 9 sierpnia 1741 r. jako 5 Pułk Huzarów (H 5) pruskiej armii, otrzymał później oznaczenie Pułk Czarnych Huzarów (niem. Regiment Schwarze Husaren). Pierwszym dowódcą pułku został major von Mackroth, jednak jednostka nie nosiła jego imienia. Do 5 września sformowano pięć szwadronów i przypisano im garnizony w Gołpdapi (Goldap), Ełku (Lyck), Darkiejmach (Darkehmen, dziś Oziorsk w obwodzie kaliningradzkim), Giżycku (Lötzen), Olecku (Oletzko), Stołupinach (Stallupönen, dziś Niestierow w obwodzie kaliningradzkim), Szyrwintach (Schirwindt, dziś Širvintos na Litwie) i Pilkałach (Pillkallen, dziś Dobrowolsk w obwodzie kaliningradzkim).

Dopiero wraz z drugim dowódcą pułk zaczęto identyfikować, jak często wówczas czyniono, poprzez nazwisko i odtąd pułk nosił nazwę Husaren-Regiment von Ruesch. Z każdą zmianą dowódcy zmieniano także nazwę pułku. Jednostka nazywała się po kolei:

• od 9 maja 1762 r. Husaren-Regiment von Lossow
• od 18 października 1783 r. Husaren-Regiment von Hohenstock
• od 23 maja 1788 r. Husaren-Regiment von Göckingk
• od 29 grudnia 1794 r. Husaren-Regiment von Suter
• od 1804 r. Husaren-Regiment von Prittwitz

Walki

W 1744 r. Pułk Huzarów von Ruesch walczył w II wojnie śląskiej pod Smatschną i Moldauthain. 23 listopada 1745 r. w szarży poprowadzonej przez generała Hansa Joachima von Zietena pod Katholisch-Hennersdorf (Henryków Lubański, niedaleko Zgorzelca) wraz z ówczesnymi 2 Pułkiem Huzarów (H 2), 8 Pułkiem Kirasjerów (K 8) i 9 Pułkiem Kirasjerów (K 9) rozbił trzy saskie pułki kirasjerów i pułk piechoty Sachsen-Gotha. Za okazane męstwo Fryderyk II nadał czarnym huzarom zdobyte jako łup bębny, utrzymane w pułku aż do 1918 r.

W wojnie siedmioletniej (III wojnie śląskiej) pułk atakował w bitwie pod Sarbinowem (Zorndorf) 25 sierpnia 1758 r.

W wojnie o sukcesję bawarską (1778/79) huzarów wykorzystywano jedynie jako forpoczty i do funkcji zwiadowczych.

W wojnie przeciw Napoleonowi z 1806/1807 r. pułk pozostał na terenie Polski, gdzie przemieszczono go aż do Torunia. Tam, 10 czerwca 1807 r., w walce przeciw francuskiemu 55 Pułkowi Piechoty Liniowej zdobył pułkowego orła.

Po pokoju w Tylży z 7 lipca 1807 r. Pułk Huzarów von Prittwitz pozostał jedynym pułkiem huzarskim pruskiej armii w pełnym stanie osobowym, jako że uniknął udziału w bitwach pod Jeną i Auerstedt (14 października 1806 r.)

W pruskiej wojnie wyzwoleńczej (1813/14) pułk walczył w bitwach pod Grossbeeren (23 sierpnia 1813 r.) i Lipskiem (16–19 października 1813 r.). Po abdykacji Napoleona 14 kwietnia 1814 r. wraz z innymi zwycięskimi oddziałami wkroczył do Paryża.

W czasie powstania listopadowego, niepokojów Wiosny Ludów i powstania styczniowego pułk stacjonował jako zabezpieczenie na pruskiej granicy.

W wojnie siedmiotygodniowej przeciw Austrii pułk wziął udział w walkach w Czechach, w tym 3 lipca 1866 r. w bitwie pod Sadową.

Wojna francusko-pruska przyniosła huzarom przybocznym udział w bitwie pod Sedanem przeciw wojskom Cesarza Napoleona III. Następnie zostali przeniesieni do Armii Południowej w okolicy Orleanu, by 28 czerwca 1871 r. powrócić do macierzystego garnizonu.

Na początku I wojny światowej od 3 sierpnia 1914 r. 1 Przyboczny Pułk Huzarów, tworząc wraz z siostrzanym 2 Przybocznym Pułkiem Huzarów Przyboczną Brygadę Huzarów, służył na froncie zachodnim. Huzarzy wzięli udział w I bitwie nad Marną i walkach wokół Arras. Jesienią 1914 r. przeniesiono ich na front wschodni. Tu walczyli w Galicji, pod Rygą i przy oblężeniach wysp Saaremaa i Hiuma. Dla wsparcia walki niepodległościowej w 1917 r. wysłano brygadę do Finlandii. Po brzeskim traktacie pokojowym z Rosją z 3 marca 1918 r. huzarzy pozostali obsadzeni na terenach Rosji. W styczniu 1919 r. powrócili do Gdańska, gdzie wiosną rozpoczęła się demobilizacja, a pułk zlikwidowano.

Tradycję 1 Przybocznego Pułku Huzarów przejął później (1934) 1 szwadron 5 Pułku Konnego Reichswehry w Białogardzie (Belgard).

Umundurowanie

Czarna attyla z białym szamerunkiem.

Czarna futrzana czapka (Pelzmütze[4]) wyposażona była w czerwony kołpak i, na parady, w czarno-biały pióropusz z końskiego włosia. Z przodu pomiędzy obszyciami a kokardą znajdowała się trupia główka z alpaki ze skrzyżowanymi piszczelami (Totenkopf). Kokarda i proporczyk na lancy były czarno-białe (oznaczenie pochodzenia z prowincji Prus Wschodnich). Należy zwrócić uwagę na różnicę formy i rozmiaru Totenkopf pułków przybocznych huzarów i 17 Pułku Huzarów (Brunszwickiego). Obydwa pułki z uwagi na wizerunek trupiej czaszki były nazywane „Totenkopfhusaren“.

Odnośnie do pochodzenia barw munduru, wobec braku dokładniejszych danych i nierzadkiej w ówczesnych Prusach improwizacji przy tworzeniu nowych jednostek, stawia się dwie hipotezy:

• dla umundurowania nowo powstałego pułku wykorzystano bele czarnego materiału, którym z okazji uroczystości pogrzebowych króla Fryderyka Wilhelma I przystrojono pałac w Poczdamie,
• koszty utworzenia pułku pokryte zostały z daniny i dóbr śląskiego klasztoru w Lubiążu (Leubus), jako forma kary za współpracę mnichów z Austriakami w 1740 r. W klasztorze tym wytwarzano całuny pogrzebowe przeważnie z czarnych materiałów z białymi czaszkami.

Zgodnie z nakazem A.K.O. z 14 lutego 1907 r. od lat 1909/1910 stopniowo zastępowano na okazję cesarskich manewrów z 1913 r. dawny barwny mundur mundurem polowym (M 1910) w kolorze Feldgrau. Także symboliczny szamerunek utrzymano w kolorze szarym. Elementy skórzane i buty były odtąd naturalnie brązowe, a czapkę przykrywano materiałowym nakryciem.

Pułkowe konie były umaszczenia siwego.

(źródło wikipedia)

Polscy huzarzy śmierci

Dywizjon Jazdy Ochotniczej (Dywizjon Huzarów Śmierci) – pododdział kawalerii Wojska Polskiego II RP i Wojska Litwy Środkowej.

Historia

23 lipca 1920 r., w czasie wojny polsko-bolszewickiej, rozpoczęto w Białymstoku formowanie jednostki Dywizjonu Jazdy Ochotniczej (była to oficjalna nazwa tego pododdziału) w składzie dwóch szwadronów: konnego i pieszego. W jego skład weszli żołnierze Jazdy majora Jaworskiego i Pułku Jazdy Tatarskiej oraz ochotnicy.

30 lipca tego roku pod wsią Dzierzbany jednostka przeszła swój chrzest bojowy. Zdobyto wówczas dwa karabiny maszynowe, które dały podstawy do formowania szwadronu karabinów maszynowych. Zaprzysiężenie dywizjonu odbyło się w Prostyni. 2 sierpnia oddział podporządkowany został dowódcy XXIX Brygady Piechoty. 10 sierpnia pod Warszawą w jego skład włączony został szwadron łódzkiej policji konnej pod dowództwem komisarza Andrzeja Jezierskiego. Następnego dnia dowódca 1 Armii podporządkował dywizjon płk. Małachowskiemu, dowódcy Grupy „Zegrze”. 14 sierpnia w czasie bitwy warszawskiej huzarzy podporządkowani zostali dowódcy IV batalionu 157 Pułku Piechoty i wraz z nim przez dwa kolejne dni walczyli pod Nieporętem. 16 sierpnia dywizjon ubezpieczał VI Brygadę Piechoty Legionów nad Narwią, a następnego dnia razem z batalionem lotniczym obsadzał odcinek „Beniaminów”, do drogi ze wsi Borki. Tego samego dnia w południe dywizjon podporządkowany został gen. Żeligowskiemu, a wieczorem pod wsią Borki wykonał szarżę siłami półszwadronu, w wyniku której odzyskane zostały cztery polskie działa z jaszczami. Pod Mińskiem Mazowieckim ze składu dywizjonu wyłączony został szwadron łódzkiej policji konnej. 21 sierpnia pod Myszyńcem dywizjon dwa razy szarżował na tabory sowieckie. W czasie drugiej szarży zdobył 9 armat.

Rozejm 18 października zastał oddział pod Lidą. Przez kolejne dwa miesiące jednostka wypoczywała w Teresinie, po czym skierowana została do Wilna. Tam dywizjon podporządkowany został dowódcy 210 Ochotniczego Pułku Ułanów, uzupełnił stany osobowe i obsadził odcinek polsko-litewskiej linii demarkacyjnej Rudniki-Olkieniki. W tym okresie jednostka występowała pod nazwą 1 Dywizjon Huzarów Wojsk Litwy Środkowej.

1 lutego 1921 roku oddział wycofany został do Gudunaj i wcielony do 23 Pułku Ułanów Nadniemeńskich jako 5 i 6 szwadron. Jednocześnie z dywizjonu wyłączono pluton łączności i pluton karabinów maszynowych, które włączono w skład Szwadronu Sztabowego Dywizji Jazdy Wojsk Litwy Środkowej. W marcu oba szwadrony skierowane zostały do Wilna, ówczesnej stolicy Litwy Środkowej. 20 marca szwadrony wydzielone zostały z 23 Pułku Ułanów Nadniemeńskich i przydzielone w charakterze kawalerii dywizyjnej do 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej (5 szwadron) i 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej (6 szwadron). 22 lipca 1921 r. Minister Spraw Wojskowych nakazał włączyć szwadrony do 3 Pułku Strzelców Konnych. 5 Szwadron początkowo przemianowany został na 3, a później na 2 szwadron 3 Pułku Strzelców Konnych natomiast 6 Szwadron po wcieleniu do 3 Pułku Strzelców Konnych został 7, a później 3 szwadronem. 27 kwietnia 1922 r. oba szwadrony przybyły do Białegostoku – pokojowego garnizonu 3 Pułku Strzelców Konnych. 8 grudnia 1922 r. cały pułk przeniósł się do garnizonu Wołkowysk.

(źródło wikipedia)