Jestem mamą dwójki wspaniałych dzieci jedno ma 7 lat a drugie 5. Nie jestem żadną maDka Polką. Pracuję na 1,5 etatu, często biorę zmiany nocne które są więcej płatne czy nadgodziny. Niestety w życiu nie zawsze podejmowałam odpowiednie wybory. Mój mąż zostawił mnie z masą długów (były zaciągnięte na niego, lecz podczas małżeństwa i nie mieliśmy rozdzielności majątkowej więc sąd zadecydował, że niestety jestem zmuszona spłacać jego długi). Mąż i ojciec dzieci wyjechał za granicę, zostawił mnie bez środków do życia plus długi. Komornik oczywiście próbuje go znaleźć, tak jak policja. Sytuacja trwa tak już dłuższy czas. Ja pracuję ile mogę, lecz życie w dzisiejszych czasach jest kosmicznie ciężkie. Obydwoje dzieci ma afazje ruchowa, młodsza wymaga ciągłych kosztownych rehabilitacji z powodu poważnych problemów zdrowotnych, do tego w zaleceniach mają obydwie basen pod okiem specjalistów. Na mieszkanie z miasta wciąż czekam. Posiadam również psiaka którego uratowałam przed utopieniem jak był szczeniakiem, który ma chore nerki i leczenie też mało nie kosztuje, a nie wyrzucę go ponieważ jest dla mnie członkiem rodziny. Staje na głowie, żeby im niczego nie brakowało, fundusze mamy grubo ograniczone, lecz staram się aby nie odczuli tego. Ja za to często mam zawroty głowy z braku jedzenia, mam też nadciśnienie lecz nie stać mnie na leki dla samej siebie, a nawet często bywa tak że zwyczajnie jem kromkę suchego chleba w ciągu całego dnia lub nic, żeby tylko im niczego nie brakowało. Ja przeżywam to w milczeniu. Chciałabym spłacić długi które ten człowiek mi zostawił. Odciąć się od tych komorników i powoli wychodzić na prostą. Niestety wiem, że w pojedynkę nie dam rady. Dlatego błagam o każdą złotówkę. Dla niektórych ta złotówka to mało, a dla mnie to już jest dużo, dla mnie to już chociaż sucha bułka która może dodać mi sił do pracy i życia