Hej, jestem Daria — i proszę o pomoc.

Może mnie dobrze znasz, a może tylko trochę. Chciałabym opowiedzieć Ci moją historię, bo jestem w trudnym momencie i potrzebuję wsparcia.

Nazywam się Daria, jestem uchodźczynią z Ukrainy. To już drugi raz w życiu, kiedy muszę zaczynać wszystko od nowa w obcym miejscu.

Pierwszy raz wydarzył się w 2014 roku. Miałam 20 lat i musiałam uciekać z rodzinnego Doniecka, zajętego przez wojska rosyjskie. Trafiłam do Charkowa — z dyplomem w kieszeni, pełna sił, ale zmuszona podejmować dorywcze, fizyczne prace, żeby się utrzymać.

Z czasem zaczęłam działać w organizacjach pozarządowych — wspierałam młodzież, edukację i prawa człowieka. To dawało mi sens i cel.

W 2022 roku znów musiałam uciekać — tym razem przed bombardowaniami Charkowa. Trafiłam do Warszawy. Przez ostatnie trzy lata robiłam, co mogłam, żeby stanąć na nogi: działałam w lokalnych NGO, wspierałam dzieci uchodźcze, brałam udział w projektach edukacyjnych.

Ale moje siły się wyczerpały. W marcu tego roku otrzymałam diagnozę: zaburzenia adaptacyjne i depresja. Byłam na zwolnieniu lekarskim, a w tym czasie organizacja, w której pracowałam, nie przedłużyła ze mną umowy. W czerwcu otrzymałam decyzję o odmowie zasiłku z ZUS.

W skrócie: jestem psychicznie i fizycznie wyczerpana, niezdolna do pracy w moim zawodzie. Obecnie wykonuję dorywcze prace fizyczne, ale nie wystarcza mi to na utrzymanie siebie i mojej mamy, która mieszka ze mną od listopada 2024.

Po raz pierwszy w życiu nie jestem w stanie zapłacić czynszu za mieszkanie.

I dlatego, choć nie jest to łatwe, proszę Cię o pomoc. Każda złotówka, każde udostępnienie, każde dobre słowo — ma dla mnie ogromne znaczenie.

Jeśli możesz mnie wesprzeć, będę bardzo wdzięczna. Jeśli nie — może przekaż tę zrzutkę dalej.

Dziękuję, że przeczytałaś/eś.

Daria