Barry, bo tak ma na imię to psie nieszczęście, doświadczył w życiu zbyt wiele jak na jedno duże, acz bardzo delikatne psychicznie zwierzątko. Wieś, kojec, łańcuch przy... przy rozpadającej się, drewnianej komórce. Zobaczyłam jego ogłoszenie dwa lata temu i wiedziałam, że będzie to kolejny senior, któremu dam dom, lepszy, prawdziwy dom.

Miałam już jednego psiego dziadziusia. Mój starszy, Nero, trzyma się tylko dzięki lekom, ale trzyma dzielnie - ma zdiagnozowany zespół końskiego ogona powodujący niedowład i chodzi tylko dzięki sporym dawkom gabapentyny. Młodszy zaś, Barry kilka miesięcy temu ze zdrowego, żywotnego psa jakim zwykł być, zaczął przeobrażać się w kalekę. Najpierw kulał, później zaczęła podwijać się jedna stopa, w końcu obie, szurał nóżkami po ziemi ścierając je do krwi, aż w końcu musiał być noszony po schodach.

Leczymy się od początku, z polecenia, u dr Radka Owczarka, który najpierw, po wykonaniu tomografii kręgosłupa w znieczuleniu ogólnym zalecił regularnie podawane sterydy domięśniowo i zastrzyki w kręgosłup pod USG, co miało zatrzymać postępujący paraliż. To był styczeń - luty, a w kwietniu pies przestał sam wstawać. Zniesiony i spionizowany przechodził kilkanaście metrów, po czym wykończony kładł się gdzie tylko była ku temu okazja, by odpoczywać nawet i 20 minut przed kolejnymi parunastoma metrami drogi. Decyzja była już tylko jedna - gorzej nie będzie, trzeba operować.

Niestety zabieg taki, pomijając jak bardzo ryzykowny, zmian już nie cofnie. Kto miał podstawy neurologii na studiach, ten wie, że nerwy się nie regenerują :( Na domiar złego nie udało się wykonać wszystkich zaplanowanych czynności operacyjnych (stabilizacji kręgów i tzw cementowania), bo zmiany zwyrodnieniowe były zbyt duże. Udało się poszerzyć kanał kręgowy poprzez usunięcie uciskającej rdzeń części krążka międzykręgowego. Jak będzie dalej? Psie buty trekkingowe dożywotnio, a wystarczają Barremu na 2-3 tygodnie. I to jest ta super optymistyczna wersja. W gorszej czeka go wózek. Na razie na pewno rehabilitacja.

Nie Nie poddajemy się, Baryś ma wolę życia i bardzo chce biegać.

To cudowny, wielki pies o gołębim sercu, który zasługuje na spokojną jesień życia.

W domu czeka na niego poczciwe, 12letnie wsparcie. Głuche już może ze starości,

ale kochające całym swoim psim serduszkiem. Starowina tak przejął się rozłąką z naszym bohaterem, że nie chce jeść.

Dla mnie innej opcji niż danie temu psu każdej możliwej szansy, po prostu nie było. On za dużo w życiu przeżył zła.

Sama jestem osobą chorującą, w ubiegłym roku po kilku miesiącach bez właściwej diagnozy byłam operowana, a obecnie jestem diagnozowana w kierunku guza trzustki.

Kiedy byłam zdrowsza, pośredniczyłam w adopcjach psiaków i prowadziłam dom tymczasowy. Stare owczarki wyciągam ze schronisk od wielu lat, w miarę swoich możliwości i daję im dom, na jaki zawsze zasługiwały <3

Wszystkie też zostały, gdy czas nadszedł godnie pożegnane na psim cmentarzu, gdzie mamy sporą, zbiorczą kwaterę.

Wierzę w hasło "dobro wraca", bo sami kreujemy naszą rzeczywistość i wybieramy tak czym chcemy się otaczać,

jak i to w jaki sposób widzimy świat wokoło.

Rozliczenia i wypisy Barrego z kliniki będą dodawane na bieżąco w aktualnościach.