Zbieramy na prowadzoną przez polskie Siostry Terezjanki Misję w boliwijskim mieście Oruro. Siostry prowadzą ośrodek dla dzieci i młodzieży. Opiekują się także dorosłym. Boliwijska nędza, ogrom potrzeb dają o sobie mocno znać. Nie bądźmy obojętni.

Kilka słów o samej inicjatywie. W ubiegłym roku do Boliwii przybyła z Podkarpacia niesamowita kobieta, pełna energii i uśmiechu. Sprawiła, że w Oruro pojawiła się niesamowita radość i powiew pasji do wytężonej pracy na rzecz walki z ubóstwem i nędza.

Katarzyna Cząba z Wysokiej Głogowskiej na Podkarpaciu, świecka misjonarka, rehabilitantka przebywała w Oruro od listopada 2018 r. do lutego 2019. służąc charytatywnie jako wolontariusz misyjny. Siostry Terezjanki, które prowadzą Misję, są pełne nadziei, że Kasia wkrótce powróci do nich i będzie mogła dalej służyć tym biednym ludziom.

Placówka misyjna znajduje się w Oruro, w Boliwii

w Andach Środkowych na płaskowyżu Altiplano, na wysokości 3709 m n.p.m.

O roślinność tu bardzo trudno, bo panuje tu typowo górski klimat, natomiast można spotkać w mieście drzewo, szczególnie w parkach, gdzie celowo się o nie troszczy, ze względu na małą ilość tlenu.

Ludzie tu żyjący to ludzie gór, często trudniący się górnictwem, bo w rejonie mnóstwo jest kopalń. Posługują się nie rzadko językami quechua i aymara, a szczególnie można tego doświadczyć na targach, które tutaj zwą się mercado. I w tym wszystkim Siostry Terezjanki. Pracują tu we dwie i do tej pory była z nimi Kasia, która posługiwała jako rehabilitantka i zapaliła wszystkich swoją energią i radością.

S. Elżbieta posługuje jako zakrystianka w katedrze, natomiast ja czyli S. Joanna posługuję w diecezjalnej komisji Biblii i katechezy, która ma na celu propagować i zachęcać do czytania i poznawania Słowa Bożego oraz obejmuje formacją wszystkich katechistów, pracujących w diecezji Oruro. Misja to dom po siostrach hiszpankach, które przeniosły się wraz ze swoimi niepełnosprawnymi wychowankami do Cochabamby. Dom jest ogromny i ma wiele możliwości, ale wszystko powoli.

W lutym ruszyła świetlica dla dzieci z barrio w CENTRUM PASTORALNYM im. Św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Są to dzieciaki od 3 lat do 15, które potrzebują prawie wszystkiego, a przede wszystkim miłości... więc dużo osób do kochania, bo prawie 50. Potrzeby są ogromne, bieda daje o sobie znać. Wraz z pojawieniem się Kasi, która służyła m.in. jako rehabilitantka z racji swojego zawodu, Siostry utworzyły bezpłatny punkt rehabilitacyjny dla mieszkańców, sąsiadujących z Misją. Pacjentów było bardzo dużo. Kasia skradła ich serca i wszyscy czekają niecierpliwie na jej powrót . Zapraszamy do wsparcia Misji w Oruro, a polskie Terezjanki zapewniają o modlitwie i pamięci za wszystkich ofiarodawców i darczyńców.

Dzielmy się dobrem. Hermanas Teresianas.