Nie boisz się tam jeździć? - to pytanie to najczęstsza reakcja na to co robię. Do tej pory bez zastanowienia odpowiadałam - Nie, nie boję się.

Wczoraj jednak zastanowiłam się nad tym dłużej niż 2 sekundy. 

Może gdybym nie miała przed oczyma tych wszystkich uśmiechniętych twarzy ludzi, którym pomogłam, może gdybym nie wiedziała, że to co robię ma sens, wtedy pewnie bym się bała, ale nie mam czasu na strach. Przede mną kolejne wyjazdy, noce spędzone na poszukiwaniu miejsc, do których powinniśmy się udać, kiedy mam myśleć o tym że się boję?

Wszystkie miejsca które odwiedziłam, ludzie których poznałam, znalazły miejsce w moim sercu, będąc na Ukrainie czuję, że jestem w domu, dlatego nie mogę pozwolić na to by został zniszczony. 

Dlaczego założyłam tą zbiórkę? 

Chciałabym wraz z moimi przyjaciółmi kontynuować to co zaczęliśmy, nieprzerwanie dostarczać pomoc tam gdzie nigdy nie jest jej mało, gdzie dzieci tracą rodziców, gdzie matki nie mają czym nakarmić swoich dzieci, gdzie rodziny tracą dach nad głowami.